Jeden.

Wrzesień 2013…

     Zatrzymałam swojego wysłużonego golfa przy parkingu gdańskiego hotelu Qubus. Dopiero teraz zaczęło do mnie docierać, że moje marzenie powoli ulega spełnieniu. Za chwilę przyjdzie mi zameldować się w tym samym hotelu co siatkarze zgromadzeni na Mistrzostwach Europy i poczuć tę atmosferę od środka. To był nie lada wyczyn zarezerwować 5 dni w trakcie trwania tych rozgrywek właśnie tutaj. Przecież w tym hotelu zakwaterowane zostały 4 ekipy naszej grupy: Hiszpanie, Niemcy, Włosi i oczywiście nasza kadra. Jak na współorganizatora imprezy to grupa do łatwych nie należała, ale nikt nie myślał narzekać. W lobby już panowała zamieszanie, które jeszcze bardziej wzmogło mój dreszczyk emocji, do tego co chwila gdzieś obok mijały mnie znajome z siatkarskich parkietów sylwetki.

     - Dorota Walewska, mam u państwa rezerwację – zwróciłam się do sympatycznego recepcjonisty. Po wypełnieniu wszystkich formularzy mogłam udać się na swoje piętro do wyznaczonego pokoju.

     Aura jak na początek września nie rozpieszczała nas dlatego na rozgrzanie postanowiłam wziąć ciepły prysznic. Po wszystkim z niezadowoleniem zauważyłam, że mój ulubiony sweter został w samochodzie. Wiele nie myśląc postanowiłam się po niego udać. Wchodząc do windy okazało się, że będę mieć towarzystwo i to nie, byle kogo. Lekko zmieszana uśmiechnęłam się do niego i sięgając ręką nacisnęłam ponownie przycisk, który miał zabrać nas na parter. Czułam na sobie jego wzrok.

     - Czy ja dobrze zauważyłem, że masz na nadgarstku daty zdobycia przez naszą kadrę wicemistrzostwa świata i mistrzostwa Europy? – jak widać był bardzo ciekawski. Nie mylił się jednak, moją lewą rękę zdobił znak nieskończoności a na nim wytatuowane daty, gdy nasi chłopcy zdobyli tak ważne medale

     - Tak dokładnie nasz rację to chodzi i te mecze. Pewnie to ci się wydaje głupie i niedorzeczne, ale dla mnie, dla kogoś z, kto jest z tą dyscypliną od 13 lat to miła pamiątka przywołująca wspaniale wspomnienia i upamiętniająca tak ważne dzień.

     - 13 lat to długi okres, oby nie był pechowy – jak widać nadal nie miał dość i postanowił tą krótką podróż przeznaczyć na rozmowę.

     - Na pewno będzie to szczęśliwy rok i życzę sobie kolejnych 13 i następnych – nigdy nie żałowałam tych lat poświęconych w pewnym stopniu siatkówce.

     - Zabawne, u mnie też okres zainteresowania się tym sportem jest podobny, a przynajmniej jak dobrze pamiętam 14 lat temu zabrałem się, za to na poważnie – zerknął jeszcze raz na moją rękę.

     - U mnie tak na całego to dopiero w 2005 się rozpoczęło, ale pamiętam doskonale przegrane kwalifikacje do Sydney czy wygrane w 2002 roku z Brazylijczykami. Potem zaczęłam się siatkówce przyglądać bardziej dogłębnie, statystyki, zdobycze punktowe, systemy gry. Ja to nazwałam wyższym poziomem – uśmiechnął się na te moje słowa.

     Sygnał dźwiękowy, za to oznajmił nam, że winda jest u celu naszej podróży. Każde z nas poszło w przeciwną stronę żegnając się uśmiechem. Byłam tutaj od niespełna 2 godzin a już zbieg okoliczności spowodował, że przeprowadziłam rozmowę ze Zbyszkiem. Cóż głupi ma zawsze szczęście. Okrążyłam hotel i stanęłam przy swoim samochodzie, swetra w środku nie było. Dopiero teraz przypomniałam sobie, że na jednej stacji benzynowej schowałam go do bagażnika. Niestety, ten odmówił teraz posłuszeństwa. Tak to już było z moim gratem, wiecznie coś nie działało jak trzeba, mogłam sobie teraz pomarzyć o wydostaniu mojej ulubionej części garderoby.

     - Niech to szlag! – syknęłam zapewne kilka tonów za głośno.

     - Coś się stało? – nie wiem skąd, ale obok mnie znów pojawił się nie, kto inny a on.

     - Zaciął się bagażnik – szybko wyjaśniłam.

     - A ty nie masz klucza – stwierdził wesoło Zbyszek patrząc na mnie jakby z politowaniem. Pewnie sobie myślał, że jestem jakąś głupią blondynką.

     - To nie tak u mnie działa. Otworzę go, ale potrzebna mi druga osoba. Trzeba równocześnie nacisnąć wajchę w samochodzie i przycisk na zamku tutaj – tłumaczyłam.

     - To, na co czekamy – jak widać Bartman był skory do pomocy. Po kilku chwilach było po wszystkim.

     - Dzięki, inaczej albo bym marzła albo musiała prosić o pomoc kogoś z obsługi – uśmiechnęłam się w ramach podziękowań.

     - Przyjechałaś tutaj sama? – wyraźnie go to zdziwiło.

     - Tak, moi znajomi jakoś nie dostrzegają w siatkówce tego co ja – to była prawda, zawsze przez swoją pasję byłam trochę wyobcowana, nie miałam, z kim dzielić się spostrzeżeniami czy wrażeniami. Moja dwójka przyjaciół akceptowała fascynacje siatkówką, ale sami nie dali się w to wciągnąć, osoby na studiach zaś uważały to za stratę czasu, ponieważ według nich była to dość nudna pasja, nie to, co cotygodniowy maratony po klubach .

     - Szkoda – podsumował Bartman.

     - Już się przyzwyczaiłam. Jeszcze raz dziękuję, nie będę ci już dłużej zatrzymywać – szybko zamknęłam samochód i ruszyłam w stronę ulicy, miałam ochotę trochę pozwiedzać.

     - Dowiem się, chociaż jak masz na imię? – zapytał, gdy zaczęłam się oddalać.

     - Dorota – odwróciłam się przystając.

     - Dorota, a co byś powiedziała na kawę dziś o 20? – nie wierzyłam w to, co przed chwilą usłyszałam, a jednak to było faktem.

     - Dobrze – odezwałam się ciesząc się z tego, że ten szok mnie nie sparaliżował. –Do zobaczenia.

     Gdybym była bardziej stuknięta to pewnie w trakcie spaceru uszczypnęłabym się z 1000 razy jak nie lepiej. Oczywiście to było tylko zwykłe zaproszenie, ale wszystko, co działo się od przyjazdu tutaj było jakieś takie dla mnie nierealne. On tutaj przyjechał walczyć o medal a umawia się na kawę. Nie chciałam jednak w to wnikać, skoro sam nie zaprosił. Mogłam się nie zgodzić, ale dobrze wiedziałam, że potem wypominałabym sobie to do końca życia. Bartman był przecież kimś kogo podziwiałam, za determinacje, walkę, pasję w tym co robi. Nie nazwę go nawet idolem, bo nie lubię tego słowa. W sumie dla mnie cała 12 jak i ci co już zdążyli pokończyć kariery byli dla mnie wyjątkowymi osobami.

     Zaraz po 20 zjawiłam się w hotelowym barze, Zibiego jeszcze nie było, zamówiłam latte i czekałam. O 20.30 zaczęłam się zastawiać czy przypadkiem nie był to jakiś żart a ja nie stałam się jego częścią, ale właśnie, wtedy sylwetka siatkarza pojawiła się w drzwiach.

     - Przepraszam, odprawa taktyczna nam się przedłużyła. Chyba nie masz mi tego za złe? – jakbym miała mieć, przecież to jego praca.

     Chwilę przeznaczyliśmy na rozmowę właśnie w tym temacie. W końcu Zbyszek roześmiał się i powiedział ze więcej już nie zdradzi po i tak powiedział za dużo.

     - Powiedz mi dlaczego akurat na te Mistrzostwa cię przywiało? – zaciekawiony spojrzał na mnie.

     - Obiecałam sobie już dawno temu, że jak będzie mnie stać to pojadę na jakiś turniej. Moja rodzina nie jest zamożna i wcześniej nie mogłam sobie pozwolić na takie przygody. Po studiach to się zmieniło. Wyjechałam na rok do Niemiec, by pracować przy projekcie naukowym i to jest teraz moja nagroda – nie wiedziałam jakim sposobem przy nim mój język się rozwiązywał, ale tak się właśnie działo.

     - Nie wyglądasz mi na naukowca. Co to odkładnie za praca, to naprawdę brzmi interesująco – nie przypuszczałam, że ten temat może go wciągnąć.

     - Jestem technologiem żywności, pracowaliśmy nad tym, by stworzyć bardziej naturalny środek do utrwalania żywności. Powiem nieskromnie, że się udało i niedługo wejdzie on na rynek . Nie będę ci jednak tego opisywać dokładniej, bo cię zanudzę – coś czułam, że się zagalopuje i zacznę mu tutaj wyjeżdżać z jakimiś składami chemicznymi. Żywienie było, bowiem moją drugą pasją przy siatkówce i o tym również mogłam gadać godzinami.

     - Powiem ci, że z początku myślałem, że jesteś dziennikarką – stwierdził po chwili namysłu.

     - Wiesz na dziennikarkę to ja się nie nadaje – roześmiałam się. – Myślałam o tym kierunku jakiś czas temu, ale to nie dla mnie.

     - Dlaczego się nie nadajesz? Wiesz o tym sporcie sporo, widzę, że to kochasz – drążył.

     - Wiem, ale wiedzę pozostawiam wyłącznie sobie. Powód jest banalnie prosty, nienawidzę zadawać pytań, z resztą sam powinieneś było zauważyć – do tej pory to on pytał, ja odpowiadałam. Teraz przytaknął na moje słowa.

     - Dobra, to ja zadaję ostatnie a później zostanę twoim królikiem doświadczalnym i sobie na mnie poćwiczysz. Zadawanie pytań nie boli – może i tak jak stwierdził Zbyszek nie boli, ale czasami mam wrażenie, że jak zadaję jakieś pytanie to posuwam się za daleko, ingerując w zbyt osobiste sprawy.

     - Mówiłaś, że ten projekt się skończył, to, co będziesz teraz robić i gdzie? – jego albo naprawdę obchodziło to czym się zajmuję albo po mistrzowsku potrafił sprawić takie wrażenie.

     - To dwa pytania – nie mogłam powstrzymać śmiechu.

     - Cóż my siatkarze widocznie nie potrafimy liczyć – naszym wesołym zachowaniem zwracaliśmy uwagę nielicznych gości, którzy również umilali sobie tutaj wieczór.

     - To czasami się zdarza, coś pamiętam jak siatkarzom Sovi jednego sezonu się coś poplątało. A wracając do pytania to teraz będę asystentką na poznańskiej uczelni na swoim dawnym wydziale– odpowiedziałam i tak jak obiecał teraz miałam przejść do ofensywy, ale nie potrafiłam się na nic zdecydować.

     - No Dorota zacznij od czegoś prostego – próbował mi pomóc łamiąc moja nieśmiałość.

     - To trochę jest śmieszne, bo coś tam o tobie wiem przynajmniej z tematów siatkarskich a przecież nie będę pytać o to co jest mi już znajome – nie mogłam się przełamać.

     - Czyli co mi wypadało pytać a tobie nie? – droczył się.

     - Dobrze już dobrze, sam tego chciałeś, tylko się nie śmiej – zastrzegłam.

     - Będę śmiertelnie poważny – nawet, gdy wypowiadał te słowa nie udało mu się tej powagi zachować.

     - Jak ci było w tej Korei? – wydusiłam w końcu z siebie.

     - Widzisz to nie boli – śmiał się w najlepsze.

     - Nie a ja mam wrażenie, że lekko krwawię o tutaj – dotknęłam się z boku dołączając się do niego, ten śmiech był zaraźliwy.

     Późnie już poszło i rozgadaliśmy się na dobre, tak, że od pół godziny Zbyszek powinien już być w swoim pokoju i gdyby nie resztki mojej przytomności pewnie nadal siedzieli byśmy w barze.

     - Idź już, bo będziesz miał kłopoty – ponagliłam go.

     - Dorota… – rozpoczął

     - Co? – zapytałam popychając go w kierunku windy.

     - Zobaczymy się jeszcze ? – to pytanie w jego ustach zabrzmiało tak jakoś niewinne.

     - Możliwe przecież mieszkamy w tym samy hotelu a ja przyjechałam na 5 dni – odparłam, chociaż moje przypuszczenia były zgoła inne. Od jutra, kiedy impreza rozpocznie się na dobre pewnie będzie tutaj panował niezły rozgardiasz.

     - Daj mi swój numer, będzie łatwiej – długo się nie zastanawiałam i podałam mu 9-cyfrowy ciąg liczb.

     Kładąc się do łóżka nie wierzyłam w to, co się dzieje, wcale bym się nie zdziwiła, gdybym jutro otwierając oczy zamiast leżeć w tej puchowej pościeli obudziłabym się w swojej poznańskiej kawalerce.

 .:: ::.

                                                           

Trochę mi zeszło na opublikowaniu tego rozdziału, ale ważne, że jest ;)

Zaczyna się niewinne, to tak dla zmylenia przeciwnika :P Ostatnio moje pisanie bardziej idzie w bajki niż w realne wydarzenia, ale co tam, bajki też można pisać.

Teraz zmykam, wsiadam w swojego nissana i mknę do mojego kochanego Rzeszowa spotkać się ze znajomymi z roku i poimprezować, może nawet Zbyszka spotkam :P

Zainteresowanych tym opowiadaniem odsyłam do zakładki informowani od 3 rozdziału będę informować tylko tych, którzy znajdą się na liście.

Taka mała prośba dla osób które wybierają opcje komentarza Anonimowy, Bardzo was proszę wpisujcie w treść komentarza swój nick. Wtedy będę mogła was jakoś kojarzyć :)