Dwa.

     Ergo Arena powoli wypełniała się po brzegi. Dziś mecz otwarcia, a Polska zmierzy się z Niemcami. Oczywiste było to, że z całych sił będę kibicować naszym, ale i na naszych zachodnich sąsiadów spojrzę przychylnym okiem. Przyczyny były dwie. Pierwsza , oczywista to mój roczny pobyt w tym kraju. Choć przez lata nie lubiłam wszystkiego co niemieckie a sam język przyprawiał mnie o ból głowy to przyzwyczaiłam się, a nawet zawarłam kilka bliższych znajomości. Drugim powodem był Gyorgy Grozer. Ta armata, która prawie w pojedynkę wywalczyła w sezonie 2011/2012 złoto dla Resovii. Z początku byłam sceptycznie nastawiona do tego zawodnika, ale z biegiem tych dwóch sezonów zdobył moje uznanie a ja sama polubiłam podkarpacki zespół. Z całych sił wznosząc w górę biało czerwony szalik odśpiewałam Mazurka Dąbrowskiego a do oczu cisnęły mi się łzy wzruszenia. Tego nie da się opisać słowami, to jedna z tych rzeczy, które trzeba przeżyć na własnej skórze.

     Mecz był zacięty, pełen emocji a każdy z setów kończył się różnicą tylko dwóch piłek. Jednak to nasi niesieni wspaniałym dopingiem po 4 setach zeszli zwycięscy z boiska. Najlepszym naszym zawodnikiem oczywiście był Zbyszek. Odkąd na dobre zmienił pozycję stał się liderem naszej reprezentacji i na równi z Bartkiem Kurkiem, zawsze potrafili ciągnąć grę, gdy innym zawodnikom nie szło za dobrze.

     Nasza reprezentacja po Igrzyskach zmieniła się w niewielkim stopniu, ale szczególnie brakowało Igły, który postanowił poświęcić się pracy tylko w klubie. Brakowało jego charakteru, Zatorski nie odstawał poziomem sportowym, ale ten pozytywny duch na boisku gdzieś zniknął. Drugą zmianą był brak Gumy, który podzielił los Krzyśka a na jego miejsce wskoczył powracający Łomacz. Te wszystkie rozważania zajęły mi tyle czasu, że ani się obejrzałam a rozpoczął się już mecz Włochy - Belgia. Z racji tego, że bilety były na obydwa spotkania nie miałam zamiaru opuszczać jakiegoś z nich.
     Do hotelu wróciłam grubo po 22 dziękując za to, że władze hotelu byli tak wspaniałomyślni i przedłużyli godziny otwarcia restauracji, byłam po prostu strasznie głodna. Kibicowanie na żywo pochłaniało mnóstwo energii. W środku panowały pustki, Włoscy i Belgijscy siatkarze jeszcze nie zdążyli dojechać a przy stolikach siedziało tylko kilka osób.
     - Dorota! – usłyszałam swoje imię i gdy mój wzrok powędrował w kierunku dobiegającego głosu zobaczyłam Zbyszka, który siedział wraz Kubiakiem, Łomaczem i Kosokiem. Z talerzem pełnych przekąsek ruszyłam w ich stronę.
     - Gratuluję spotkania – zaznaczyłam na wstępie.
     - Siadaj z nami. Zbyszek właśnie nam mówił, że jesteś tutaj sama – Michał zagarnął krzesło ze stolika obok, a ja posłusznie usiadłam. Mocno zdziwiło mnie to, że Bartman już zdążył ich poinformować kim jestem.
     - Myślę, że nie muszę ci ich przedstawiać – brunet omiótł wzrokiem swoich towarzyszy.
     - Nie, ja jestem Dorota, ale to, jak już zauważyłam wiecie – jeszcze raz tym razem bardziej pobieżnie wyjaśniłam chłopakom co tutaj robię a przy okazji opisałam jak wyglądał mecz między ich przyszłymi przeciwnikami. Wspólnie analizowaliśmy ich różne zagrania i luki w taktyce.

     Rozmowa tak nas zaabsorbowała, że w drzwiach restauracji o 23:15 pojawił się Gardini i z uśmiechem postukał w zegarek znajdujący się na jego ręce. Sama również szybko udałam się do siebie. Kiedy powoli szykowałam się do snu co jak podejrzewałam z nadmiaru emocji łatwe nie będzie na mój telefon przeszedł sms „Co powiesz na sale gier za 30 minut?” Zbyszek. Było już grubo po północy a temu zachciało się jakiegoś salonu gier. Z jednej strony bardzo chciałam się tam udać z drugiej on przecież jutro miał rozegrać kolejny mecz. Ciekawość wygrała ze zdrowym rozsądkiem i szybko odpisałam, że się zgadzam.
     Z racji tego, że gdański hotel nie był mi znany, nie wiedziałam, gdzie mam się udać, poprosiłam o pomoc recepcjonistę.
     - Sala gier jest na poziomie minus jeden, zaraz przy Sali konferencyjnej, ale jest otwarta tylko do 23:30, przykro mi, zapraszam tam rano.
     Wsiadając do windy i naciskając wskazany przez recepcjonistę przycisk ponownie zaczęłam się zastanawiać, czy to nie jest kolejny żart o, który tak jak wczoraj podejrzewałam Zbyszka. Krocząc pogrążonym w mroku korytarzem, który oświetlały tylko niewielkie halogeny przy podłodze z lekkim problemem dotarłam w wyznaczone miejsce. Drzwi tak jak się spodziewałam ustąpiły pod delikatnym naciskiem a w środku światło dawały lodowe czerwone diody okalające wokoło ściany.
     - Zbyszek, jesteś tutaj? – szepnęłam cicho a później czyjeś dłonie zacisnęły się na moim pasie.
     - Myślałem, że już nie przyjdziesz – odezwał się cicho mrucząc, po czym odgarnął włosy z mojej szyi i zaczął całować .
     - Co ty robisz?- pytałam, ale mój ton wcale nie oznajmiał, że mi się to nie podoba. On wyraźnie to wyczuł pozwalając sobie na więcej, a po moim ciele raz po raz przechodził przyjemny dreszcz.
     - Nie mogłem przestać o tobie myśleć. Cieszę się, że jesteś – ważył słowa przerywając je kolejnymi pocałunkami, które ustały tak gwałtownie, jak się zaczęły, ale nie na długo. Siatkarz odwrócił mnie do siebie i spoglądając w moje oczy zachłannie zderzył się z moimi ustami jednocześnie powodując, że nasza dwójka ostrożnie i powoli posuwała się w głąb pomieszczenia.
     - Zbyszek – udało mi się powiedzieć, gdy nawet nie wiem, kiedy moja bluzka wylądowała na podłodze a ja siedziałam na jego kolanach pieszcząc mu włosy.
     - Nie chcesz tego – zaprzestał jakichkolwiek ruchów, oczekując co zrobię.
     Zamiast odpowiedzieć słowami ponownie zanurzyłam swój język w jego ustach. To nie było do mnie podobne i jeszcze nigdy mi się to nie zdarzyło, ale teraz przestałam mieć nad sobą jakąkolwiek kontrolę. Pragnęłam tylko czuć jego dotyk na swojej skórze i fakturę jego wysportowanego ciała pod opuszkami palców. Mimo tego, że ogarnęło nas dzikie pożądanie nie spieszyliśmy się. Powoli raz jedno raz drugie pozbywało się kolejnych części garderoby a czarna skóra, która okalała kanapę cicho skrzypiała przy każdym poruszeniu się naszych ciał. Złączyliśmy się w jedno na kilka długich chwil przepełnionych rozkoszą, by niemal równocześnie dosięgnąć spełnienia. Wtuleni w siebie długo normowaliśmy swoje przyśpieszone oddechy. Nie przeżyłam czegoś podobnego nigdy dotąd, nigdy nie spotkałam kogoś, kto w trakcie seksu, mimo że czerpał z niego jak najwięcej potrafił oddać tyle przyjemności drugiej osobie.
     Ubieraliśmy się w milczeniu raz po raz obdarzając się pewnymi uśmiechami. Chyba jeszcze nie dotarło do mnie co przed paroma minutami miało miejsce. Nie chciałam się teraz nad tym zastanawiać, bo moje przeczucia zaraz zaczęłyby podszeptywać coś, co z pewnością, by mi się nie spodobało.
     - Było nieziemsko. Dziękuję – Zibi rozglądnął się na boki po pustym korytarzu przy moim pokoju i jeszcze raz z natarczywością pocałował. Nie chciałam się odzywać, a tak naprawdę nie bardzo też wiedziałam co powiedzieć, dlatego tylko oddałam pocałunek.

     Kolejny ranek zaczął się dla mnie przed południem. Zjeżdżając na dół na lunch wiedziałam, że będę musiała porozmawiać ze Zbyszkiem o tym co się wydarzyło tej nocy. Nie poznawałam siebie, nigdy nawet nie przypuszczałam, że jestem skłonna do takich czynów. Najdziwniejsze w tym wszystkim było to, że mi się spodobało.
     W lobby już z daleka zauważyłam jego sylwetkę a obok stojącego Kubiaka, rozmowę na osobności trzeba, więc było przełożyć na później, ale chciałam się, chociaż przywitać. Zobaczyć jak się uśmiecha, samo to, że go dostrzegłam spowodowało, że wewnątrz mnie rozszalała się radość jakiej już dawno nie czułam. Ruszyłam pewnie w ich stronę zamierając w pół drogi Dołączyła, bowiem do nich dobrze mi znana blondynka
     -Dora! – dobiegło do mnie nawoływanie Michała. Próbując nie dać nic po sobie poznać powoli podeszła do nich, starając się nie patrzeć na to, jak ramie Zbyszka szczelnie obejmuje w pasie blondynkę, dokładnie tak samo, jak obejmował mnie wczoraj.

 .:: ::. 

Prawda wyszła na jaw to nie będzie nic pięknego i niewinnego dla romantyczek to raczej bajka dla dorosłych nam się tu trafiła.
Nie pochwalam zachowania bohaterki, ale cóż nie wszystko o czym pisze musi być zgodne z moim poglądami. Takie właśnie będzie to opowiadanie. Polubiłyście Dorotę, ale nie wiem czy z czasem nie zmienicie zdania. Zbyszka na pewno nie polubicie :P O dobrym Zbyszku było już na 3 moich blogach potrzebuję odmiany.
Jeżeli nic niespodziewanego się nie wydarzy, to rozdziały będą się tutaj pojawiały co dwa tygodnie w piątki albo w czwartki.
Zainteresowanych odsyłam do zakładki Informowani, o kolejnym poinformuje już tylko tych wpisanych na listę.