Trzy.

     Ostatnie kilka metrów, które mnie od nich dzieliło przeszłam jakby w zwolnionym tempie, widząc wszystkie gesty aż za dobrze. Gdy stanęłam przy nich serce łomotało mi tak, że miałam wrażenie, iż zaraz wyskoczy mi z piersi, a do oczu cisnęły się łzy, które na szczęście dałam radę powstrzymać. IDIOTKA!! Krzyczałam na siebie w myślach.

      Z drugiej strony nawet mi do głowy nie przyszło, że Zbyszek jeszcze z nią jest. Nic o niej nie wspomniał. Ja sama nigdy nie byłam dobra ani w pamiętaniu imion tych wszystkich wybranek serca a i rzadko kojarzyłam je z twarzy. Aśkę akurat znałam, Zbyszek się o to postarał chwaląc się swoim związkiem na prawo i lewo. Potem ja wyjechałam do Niemiec, Bartman wylądował w Korei i przestałam być bombardowana obrazami ich razem, dlatego byłam przekonana, że to już przeszłość. Jeszcze po tym co wydarzyło się dzisiejszej nocy dałabym się o taki fakt pokroić, że jest 100% prawdą
     - Asiu, to jest Dorota, o której ci właśnie mówiłem – odezwał się Kubiak, a do mnie powoli docierały te słowa. To nie Bartman co chyba powinno być oczywiste wspomniał o mnie a Michał.
     - Cześć miło mi – dziewczyna uśmiechnęła się do mnie serdecznie wysuwając do przodu dłoń którą uścisnęłam.
     - Mnie również – miałam nadzieję, że mój głos nie zdradza zdenerwowania i tego co panuje wewnątrz mnie. Dziwnie czułam się patrząc na niego, ściskał Aśkę tak szczelnie w swoich ramionach jakby miała zamienić się w ptaka i odlecieć.
     - Michał mówił, że jesteś tutaj sama i tak się zastanawialiśmy czy nie mogłybyśmy sobie nawzajem dotrzymać towarzystwa? – zapytała blondynka.
     Kompletnie nie wiedziałam co mam odpowiedzieć, dlaczego w ogóle ta propozycja padła? Moje wahanie chyba zostało przez nich odczytane, bo Aśka równocześnie z Miśkiem chcieli mi to wyjaśnić.
     - Asia miała przyjechać z Monią, ale lekarz mówił, że tuż przed rozwiązaniem to nie jest dobry pomysł. Szkoda, żeby bilety się zmarnowały. Jestem też pewien, że się dogadacie, Joaśka to świetny kompan w rozmowach o siatkówce. Co nie Zbyszek? – zapytał na końcu Kubiak.
     - Najlepszy –odparł Bartman całując ją w policzek. Jak widać nic sobie nie robił z tego co się dzieje.
     - Ja nie wiem… - oczywiście wiedziałam, że nie chcę mieć nic wspólnego już ani z Bartmanem a przede wszystkim z całą resztą, ale jak niby miałam odmówić podając sensowny powód. – Ja mam swoje bilety – spróbowałam tak.

     - Jaki sektor ?– zapytała Aśka.
     - Poziom czwarty 423- cóż sektor nie był jednym z najlepszych i szybko się przekonałam, że ten argument z biletami był najgorszy na jaki mogłam wpaść.
     - To nie mamy o czym mówić, ja mam bilety tuż przy ławce rezerwowych na pierwszym poziomie. Nie daj się prosić – namawiała mnie. – Zbyszek powiedz coś.
     - Myślę, że to jest świetny pomysł. Obie na tym skorzystacie i nie będziecie się nudzić, gdy mnie nie będzie – w jego ustach to zdanie zabrzmiało dwuznacznie, ale o tym wiedziałam tylko ja i zapewne on.
     - Dobrze już nic nie mówię, zgadzam się – niby co miałam zrobić, odmowa wyglądała, by podejrzanie, choć wiedziałam, że byłaby najlepszym wyjściem.
     - To spotkajmy się tutaj na 30 minut przed meczem – zaproponowała, na co ja skinęłam głową i wymigałam się szybką potrzebą zaspokojenia mojego głodu, mimo że wiedziałam, że w ciągu najbliższych kilku godzin niczego nie przełknę.

     Obracałam w dłoniach swoją komórkę raz po raz zastanawiając się czy wysłać wystukaną przeze mnie wiadomość do Zbyszka. Za każdym razem, gdy moje palce zbliżały się do opcji wyślij rezygnowałam z niej. W głowie pojawiał się obraz, że to Aśka zamiast niego odczytuje tego smsa, a tego nie chciałam. Zatrzasnęłam okno odrzucają komórkę na łóżko a sama kopnęłam fotel, który stał obok.
    - Kurwa! – krzyknęłam próbując wyładować złość. Jak mogłam być aż tak naiwna, co ja sobie myślałam, gdy przystałam na jego pieszczoty?

     Nie świadomie dałam się wciągnąć w coś czym przecież dotąd gardziłam, a do tego teraz zamiast to uciąć, to ja na przekór będę umilać czas jego dziewczynie, a może już narzeczonej. Tego też nie mogłam wykluczyć. Usłyszałam pukanie do drzwi, pewna, że to któryś z moich sąsiadów przyszedł mnie uciszyć otworzyłam jej z impetem na oścież. Za drzwiami stał on i bez słowa wyminął mnie wchodząc do środka.
     - Po co tutaj przylazłeś?! – trzasnęłam drzwiami i ruszyłam za nim.
     - Czemu się złościsz? – oparł się o komodę krzyżując ramiona na piersi i przyglądał mi się z zaciekawieniem.
     - Jeszcze się pytasz! Jak mogłeś? Jak mogłeś mi o niej nie powiedzieć? – ciskałam pytaniami w jego stronę.
     - Myślałem, że wiesz –stwierdził z nonszalancją tak, jakby to nie robiło na, nim żadnego wrażenia.
     -Wybacz, nie jestem z tych co śledzą każdą sekundę twojego życia – wyprowadził mnie tym zdaniem i swoim zachowaniem z równowagi. Co on sobie myślał?!
     - Mogłaś zapytać jak nie byłaś pewna- niepokojąco zaczął się do mnie zbliżać, odsunęłam się tak ze teraz dzieliła nas szerokość łóżka.
     -Czyli to teraz moja wina?! Tak, głupia Dorotka powinna się spytać o tak oczywistą rzecz. Wybacz nie wpadłam na to , za to ty podczas naszej rozmowy powinieneś przyznać się do tego, że nie jesteś sam, a nie ukryłeś to i zabawiłeś się ze mną! – złość wylewała się ze mnie, jeszcze bardziej potęgowało wszystko to, że Zbyszek ani trochę nie wyglądał na zdenerwowanego.. Do tego nie zatrzymał się na przeszkodzie jaką stanowiło łóżko a nadal zmniejszał odległość miedzy nami. Wreszcie ja już nie miałam dokąd uciec napotykając na swojej drodze ścianę.
     - Będziesz nadal się wściekać? – zapytał spokojnie, kiedy między nami nie było już więcej jak pół metra przestrzeni.
     - Człowieku w jakim ty świecie żyjesz, nie jestem dziwką, która sypia z kim popadnie, a za taką mnie pewnie teraz masz! – kiedy się denerwowałam potrafiłam bez kontroli rzucać różnymi słowami na prawo i lewo.
     - To jeszcze bardziej mi schlebia, że mogliśmy razem przeżyć coś tak wspaniałego – nie miałam już do niego nerwów. On jedno, ja drugie, normalnie jak grochem o ścianę.
     - Jak możesz ją tak traktować?! Czy ty ją kochasz?! – jeżeli argumenty co do mojej osoby na niego nie działały to postanowiłam uderzyć od innej strony.
     - Nie rozmawiajmy o niej, jej nie dotyczy to, co stało się miedzy nami – całkowicie zagrodził mi wolną drogę i przyciągnął do siebie.
     - Jak to jej nie dotyczy, to dotyczy właśnie głównie… - nie dane mi było skończyć, bo mimo mojej szarpaniny Bartman zachłannie wpił się w moje wargi a ja głupia oddałam pocałunek.
      Nie wiedziałam co się ze mną dzieje, w jego ramionach traciłam zdolność jakiegokolwiek myślenia. To było niedorzeczne, znaliśmy się do 24 godzin a ja przeżywałam takie huśtawki jakbym była w co najmniej półrocznym związku. Nie powinno tak być, ale moje ciało żyło sobie całkiem innym życiem niż mój zdrowym rozsądek.
     - Widzisz tak jest o wiele lepiej – odezwał się, gdy nasze wargi się rozłączyły.
     -Ale Zbyszek, to nie jest porządku – próbowałam przekonać jego i siebie, dobrze wiedząc, że nic z tego nie będzie.
     - O moje sumienie się nie martw – gładził moje włosy odgarniając jej z twarzy.
A moje własne sumienie? Czy ja jeszcze je miałam? Zaczynałam w to wątpić.
     - Muszę iść, bo Andrea się wścieknie – tym razem pocałunek jaki mi zaprezentował był subtelny, ale wcale nie gorszy od tych wcześniejszych. – Baw się dobrze – pożegnał się zostawiając mnie z mętlikiem jaki szybko zapełnił moją głowę.

     Wiedziałam, że to co robię nie jest w porządku i w ogóle nie powinno się dziać, ale, gdy Zbyszek był blisko czułam się inna, wyjątkowa. To głupie, przecież on tak naprawdę po za zabawą i adrenaliną chyba w tym nie widział. Ja sama nie chciałam z tego zrezygnować Obudziła się we mnie suka Dorota, która potrafi z wielką dokładnością zagłuszyć wyrzuty sumienia.

Kiedy czekałam na Aśkę w lobby już nie byłam zła ani na siebie ani za Zbyszka za to, że zataił fakt, iż nadal są razem, widocznie tak miało być. Najdziwniejsze w tym wszystkim stało się to, że blondynka była przesympatyczną osobą i bardzo szybko złapaliśmy przysłowiową wspólną falę. W sumie chyba nie powinno mnie to aż tak zadziwiać, połączył nas jeden mężczyzna. Nawet nie zauważyłam, kiedy zaśmiewałam się w najlepsze z jej opowieści jakie serwowała mi przed rozpoczęciem spotkania. Przed samym wyjściem reprezentacji do hymnów Zbyszek posłał w naszą stronę buziaka. Dlaczego w naszą? Bo wcale nie byłam taka pewna czy był on skierowany tylko i wyłącznie do Joanny.

.:: ::.
Obudziła się we mnie ta zła strona. Teraz już na pewno wiecie o czym będzie to opowiadanie. Nie pytajcie mnie czemu Dorota się tak zachowuje. Gdyby się nad tym zastanowiła to opowiadanie, by pewnie nie powstało.
Nie mam więcej ogłoszeń :P
Dzięki, że JESTEŚCIE ze mną TUTAJ :*