Pięć.

     Schodząc na śniadanie przy recepcji spotkałam Asię. Z początku ciężko było mi nawet spojrzeć w jej oczy, jeszcze, gdy słuchałam jak cała przejęta martwiła się o dzisiejszy mecz z Włochami. Zbyszek wczoraj żalił jej się, że jest zmęczony. Wiedziałam, że kłamał a zmęczeniem usprawiedliwiał to, że opuścił lekkoatletkę jeszcze przed ich wyznaczoną ciszą nocą. Ja tam u niego nie widziałam wczoraj żadnego zmęczenia. Mogłabym nawet powiedzieć, że to Bartman był aż zanadto aktywny i to mnie wykończył. To nie jest tak, że nie miałam wyrzutów sumienia, oczywiście, że one były, ale jakoś dziwnym trafem za każdym razem, gdy jego usta spotykały się z moimi mogłam je zagłuszyć. Wtedy przestawałam myśleć, a może nie chciałam nawet zastanawiać się na tym, że to co robimy jest niedopuszczalne.

Gdyby Bartman wykazywał, choć kilku procentowe nastawienie, że to co robimy jest złe może bym go odepchnęła, ale on był taki pewien tego co robi, że nie zważał na nic. Ja się dostosowałam, mimo że nie powinnam. To się źle skończy powtarzał mi mój wewnętrzny głos i przytakiwałam mu na te słowa, cóż jednak z tego jak po chwili robiłam coś zupełnie odwrotnego.

     A teraz nie pozostało mi nic innego jak z Aśką usiąść w restauracji przy jednym stoliku, przecież takie były założenia, że nawzajem dotrzymamy sobie towarzystwa. Kilka chwil później po pomieszczeniu rozległ się harmider co oznaczało jedno nasza reprezentacja również stawiła się na poranny posiłek. Tylko oni byli skłonni zrobić taki ruch, inne kadry zakwaterowane tutaj zachowywały się o wiele spokojniej. Nim zdążyłam zauważyć przy naszym stoliku witała się już para, która ciągle zaprzątała mi głowę. Dzięki Bogu Zbyszek ograniczył się do delikatnego i krótkiego pocałunku, prawie muśnięcia, nie musiałam być, więc skazana na ich nadmierną wymianę czułości.
     - Wyspane – rzuciła posyłając mi znaczące spojrzenie.
     - Nawet bardzo, nie wiem jak Dorota, ale mi tutaj śpi się wyjątkowo dobrze – odparła blondynka.
     - Mnie również. Miło spędziłam noc – czułam, że Bartman tego właśnie ode mnie oczekuje.
     - Aśka ja wiem, że wy bez siebie nie możecie żyć, ale Andrea tyle powtarzał, żeby podczas turnieju ograniczyć schadzki do zera, bo to źle na nas wpływa. A ten co? Znika na pół nocy – Kubiak prawie rzucił napełnionym talerzem o stół i usiadł. Ja w tym czasie niemal zakrztusiłam się dopiero co ugryzionym croissantem a Joaśka popatrzyła to na Michała to za Zibiego zagubionym wzrokiem.
     - Ale jego u mnie nie było – broniła się.
     - Bujaj to ich, a nie mnie. Myślisz, że się nabiorę? Mam ci przypomnieć zeszły rok i Memoriał Wagnera w Zielonej Górze? - szatyn spojrzał na nią sceptycznie, a przy okazji zdradził mi kolejny sekret z ich życia.
     -Ale to było tylko raz, mówię ci, że naprawdę Zbyszka u mnie nie było, no powiedz coś – zwrócił się do Bartman, który jak do tej pory tylko się przysłuchiwał. Miałam nadzieję, że Bartman szybko wpadnie na jakiś pomysł i będzie mógł się wiarygodnie wytłumaczyć, gdzie zniknął na pół nocy. Jak on mógł być aż tak nieostrożny i wyjść z pokoju, powodując, że Misiek zorientował się, że zniknął?
     - Poszedłem na spacer – powiedział krótko dając do zrozumienia, że nie ma ani ochoty ani potrzeby dalej się tłumaczyć.
     - Na 4 godziny i do tego drugi raz w ciągu trzech dni łazisz gdzieś po nocy! – Michałowi ciężko było w to uwierzyć. – Za pierwszym razem nic nie mówiłem, bo niby czego miałem się czepiać, ale teraz. Wiesz co oby było, gdyby Andrea się dowiedział!? – widać było, że Kubiak bardzo profesjonalnie podchodzi do wszystkich zaleceń trenerów.
      -A ty nie masz nic innego do roboty, tylko wyliczać mi, ile godzin mnie w pokoju nie ma?! Przestań panikować, nic wielkiego się nie stało. Wolałbyś żebym tłuk się po łóżku, a tym samym również ty byś nie spał? Jak widać nic mi nie jest , więc nie wiem po co ta cała afera – pierwszy raz zobaczyłam go wytrąconego z równowagi w innej sytuacji niż boiskowa. Wiedziałam jedno, że nigdy nie chciałabym przeżyć tego na własnej skórze, ponieważ w takim wydaniu Bartman to było istne wcielenie zła.
     - Jesteście niepoważni kłócicie się o takie głupoty – Aśka próbowała załagodzić atmosferę.
     - Ja się nie kłócę, to on się mnie czepia – zaznaczył brunet.
     - Czepiam się, bo, odkąd wróciłeś z tej Korei to chyba ci się klepki w mózgu poprzewracały. Czasami masz się za nie wiadomo kogo – Michał nie miał zamiaru pasować.
     - Tak z tobą nie będę gadać, ubzdurałeś coś sobie i wałkujesz to, kiedy tylko popadnie! – Bartman odsuną krzesło i bez słowa wyszedł z restauracji.
     Reszta śniadania upłynęła w niezręcznej atmosferze. Aśka najwyraźniej chciała wypytać o wszystko Michała, ten znów robił uniki a do tego pewnie w jakimś stopniu przyczyniała się moja obecność przy wspólnym stole. Nie umawiając się na nic z blondynką czym prędzej opuściłam to pomieszczenie.

     Było blisko, wyraźnie odczułam, że Zbyszek musi być bardzo ostrożny. Nie dość, że Michał był spostrzegawczy to na miejscu była Aśka, z którą od razu mógł skonsultować wszystkie swoje wątpliwości. Nie wiedziałam czy Bartman nie brał tych okoliczności pod uwagę, czy sądził, że co, by się nie działo, on się jakoś z tego wykaraska. Dla mnie obydwa powody pasowały do niego jak ulał. To nie był chyba teraz dobry pomysł bym się na niego natknęła, dlatego postanowiłam iść na molo, które znajdowało się niedaleko.

Dzień był pochmurny i wietrzny a tym samym turystów jak na lekarstwo. Moja ucieczka od jego osoby nic mi nie dała, stał, bowiem oparty o drewnianą balustradę i spoglądał w morze. Już z daleka mogłam dostrzec koszulkę z napisem Polska na plecach i rozwiane czarne włosy. Nie widział mnie, mogłam, więc zawrócić. Jednak Dorotka ostatnio za każdym razem robi coś zupełnie odwrotnego niż powinna. Kilka chwil później stałam ramie w ramie z nim patrząc w wzburzone morze.
     - Jak mnie znalazłaś? – zapytał, gdy tylko zobaczył, że to ja.
     - To przypadek. Tym jest śmieszniej, że przyszłam tutaj, by cię nie spotkać w hotelu – powiedziałam całą prawdę.
     - Mogłaś odejść, nie uwierzę, że nie wiedziałaś, że to ja, molo jest długie – no proszę jeszcze dokładnie wie, co siedzi w mojej głowie.
    - Mogłam, ale nie chciałam. Jak ci przeszkadzam to sobie pójdę – niech to powie, niech mnie odtrąci, zaklinałam w myślach.
     - Przestań, nie chcę żebyś szła – moje czary jak widać na nic się zdały.
     - Powiedz mi co my robimy? – ryzykowałam tym pytaniem. A co, jeżeli się wścieknie tak jak przy śniadaniu?
     - Chcesz o tym teraz rozmawiać? Myślisz, że warto, że ci powie, wytłumaczę rozłożę wszystko na czynniki pierwsze? – roześmiał się na sam koniec.
     - A nie? – proszę mało mi igrać z ogniem, bo Bartman to teraz taka bomba, która może wybuchnąć w każdej chwili.
     - Dorota co mam ci powiedzieć, prawdę, czy to co chcesz usłyszeć? Dobrze mi z tobą, jesteś inna niż ona, a to co się dzieje to mój problem, a nie twój. – sama już nie wiedziałam, czy to jest ta prawda, czy to co chciałam, by mi powiedział. Wymagałam, by się jakoś określił a sama nie potrafiłam tego zrobić. Mój dziadek zawsze powtarzał, by zaczynać od siebie. Skoro ja nie mogłam się zdecydować co ma być dalej i jak postępować nie mogłam tego żądać od bruneta.
     - Ale…- zamilkłam, bo nie wiedziałam co dalej powiedzieć.
    - Dorota niech będzie jak pierwszego dnia. Zapomnij, choć na chwilę, że Aśka istnieje. Pomyśl, że dopiero się poznaliśmy – poprosił.
     Chyba sama teraz tego potrzebowałam, byśmy znaleźli się w równoległej, ale stworzonej przez nas rzeczywistości, gdzie wszystko jest proste a słowa i czyny nie niosą za sobą żadnych konsekwencji. Nie wiedziałam czy szuka ucieczki w moja osobę, bo z Aśką mimo moich obserwacji wcale mu się nie układa. Jakieś powody, że ją zdradził musiały przecież istnieć. A może ja też zaczynałam myśleć jak blondynka i widziałam tylko krystalicznego Bartmana? Jeszcze wczoraj byłam przekonana, że to pies na baby a teraz chciałam go usprawiedliwiać. Czyżby ten urok jaki wokół siebie rozsiewał omotał mnie już ostatecznie? Wiedziałam, że nie powinnam dać się zwieść ani jego skruszonej w tym momencie minie ani jego słowa. Cóż z tego, jak już mnie w to wciągnął.

      Do hotelu wróciliśmy osobno, każde zapewne z jeszcze większym kłębkiem myśli w głowie. Doradziłam mu, by porozmawiał zarówno z Aśką jaki z Michałem przecież to był dla niego najważniejsze osoby w życiu. Czułam, że to wcale nie koniec, dał mi to do zrozumienia, gdy się pożegnaliśmy, zamknął mnie w szczelnym uścisku i przez dłuższą chwilę nie puszczał. Bezpieczeństwo, które stworzył było złudne a my w swoich objęciach nie mogliśmy się tak czuć. W każdej chwili mógł nas zobaczyć ktoś, komu, by ten gest nie umknął.
     - Jesteś moją pułapką – dodał na odchodne.
     - A ty moją – szepnęłam do siebie tak, że nie mógł już tego usłyszeć.

.:: ::.

W niedzielę zaczynam ostatni , piąty rok akademicki w życiu, wraz z jego zakończeniem planuje też powoli zamknąć sprawy związane z opowiadaniami. Ale nie martwcie się na zapas, bo do końca jeszcze długa droga. Przy okazji pozdrawiam wszystkie studentki :*

Niestety, muszę się powtórzyć i nie będzie to miłe powtórzenie. Mam strasznie mało czasu, wszystko wskazuje na to, że będę musiała zrezygnować z aktywnego udzielania się przynajmniej na niektórych blogach. Wybaczcie, ale dorosłe życie pomieszane z życiem studenckim, ostatnio bardzo mocno daje mi się we znaki, a praca magisterska też sama się nie napisze. Mam nadzieję, że zrozumiecie i nadal będziecie ze mną.