Sześć.

     I przegrali… Włosi jak ja nie trawię tej drużyny. Nic się nie zmieniło, jak działali mi na nerwy wcześniej, tak teraz chyba zabrakło mi skali, by to objąć jeszcze jakąś miarą. Naszym nic nie szło. Zbyszek źle zaczął i źle skończył, bo po wielu nieudanych zagraniach Andrea stracił cierpliwość i siatkarz wylądował na ławce. Nim jednak to się stało na boisku wydarzyło się coś dotąd niespotykanego. Zibi z Kubiakiem prawie skoczyli sobie do gardeł, kiedy brunet zepsuł kolejny z rzędu atak i zaczął kląć tak, że był dobrze słyszalny dla wielu kibiców. Mogłam się tylko domyślać, że to jest dalsza kontynuacja wydarzeń z dzisiejszego śniadania. Nawet, jeżeli w między czasie Bartmanowi udało się pogadać z Michałem to nic dobrego z tego nie wynikło.
     Pomyśleć, że mogłam mieć informacje z pierwszej ręki, gdybym tylko siedziała obok Aśki, ale stchórzyłam. Gdy zobaczyłam przy recepcji obok niej sylwetki rodziców Zbyszka w jednej sekundzie podjęłam decyzję, że to już będzie za wiele dla mnie i obrałam powrotny kierunek do pokoju, by wrócić po swój bilet. Teraz siedziałam na swoim miejscu przy bocznej trybunie i patrzyłam jak nasi schodzą pokonani z boiska. Nastroje nie były za dobre, co innego Włosi, którzy wygrywając z nami uniknęli w kolejnej rundzie starcia z Rosjanami. Nie chciałam zbytnio przedłużać swojego pobytu na hali dlatego z większością kibiców ruszyłam do wyjścia powodując, że moja osoba zniknęła w tłumie. 

     Spokojny wieczór i noc, która minęła bez żadnych niespodziewanych wydarzeń. Pierwszy raz do mojego przyjazdu czułam, że tak powinna wyglądać moja przygoda tutaj. Szara myszka wśród mniej lub bardziej znanych eminencji siatkarskich i innych kibiców, którzy zjechali do Gdańska. Podejrzewałam, że wczorajszy wieczór Bartman spędził w towarzystwie rodziców i Aśki. Może, teraz gdy oni również dojechali wszystko wróci do normy? Za to mi los nie pozwolił bym się zbytnio nudziła, bo w windzie natknęłam się na Łomacza, który najwyraźniej zaspał na śniadanie, ponieważ nerwowo poprawiał to swoje włosy, to garderobę.
     - Grzesiek koszulkę masz na lewą stronę – zdradziłam, ledwo hamując śmiech.
     - Ja Kosę powieszę nie powiem za co, wyszedł i nawet mnie nie obudził. Nie będzie ci przeszkadzać jak teraz ubiorę się tak jak trzeba? – zapytał niepewnie.
     - Jasne rób swoje – odparłam i odwróciłam wzrok, by przypadkiem nie czuł się skrępowany. Nie mogłam się jednak powstrzymać, by nie zerknąć, bo, gdy Grześ zajął się walką ze swoim „polo” rzuciłam spojrzeniem na jego muskulaturę.

     Miło się zaskoczyłam. Niby taki niepozorny i na pierwszy rzut oka nie ma, na co popatrzeć, a tutaj proszę, pod tym strojem kryło się niezłe ciało. Ok. z Bartmanem to się równać nie mógł, ale niczego mu nie brakowało. Tak w ogóle to sama nie wiem, co się ze mną dzieje, ale chwilami mam wrażenie, że zamieniam się w pustą dziewuchę, która ślini się na widok góry mięśni. Najwyraźniej ten świat mnie ogłupiał. Przecież ja taka nie jestem, a może nie byłam? Słowa Łomacza przywołały mnie do porządku.
     - Dorota jak nie chcesz to nie mów – zakończył speszony, gdy nie otrzymał odpowiedzi na swoje zapytanie, którego nie usłyszałam.
     - Przepraszam zamyśliłam się, możesz powtórzyć? – nalegałam.
     - Mówiłem, że szybko skumałaś się ze Zbyszkiem. Byliście wczoraj razem na molo W sumie to trochę się zdziwiłem, Aśka siedziała z Miśkiem w hotelu a wy byliście razem – teraz chyba znacznie rozwinął swoją wypowiedz, bo była pewna, że wcześnie tylu zdań nie powiedział. Nie wiedziałam co powiedzieć, nigdy nie potrafiłam sypać kłamstwami na zawołanie.
     - Spotkaliśmy się przypadkiem, z tego co wiem to Zibi chciał pobyć sam – powiedziałam prawdę a wkopałam się tym na dobre.
     - Sam i był z tobą, to trochę dziwne nie uważasz? – spojrzał na mnie zdziwiony.
     - Grzesiek nie łap mnie za słówka – moje zdenerwowanie wzmogło się. Na szczęście winda zatrzymała się na parterze.
     - Sorry nie chciałem cię denerwować, tylko zapytałem. To ja już pójdę – pośpiesznie oddalił się w kierunku restauracji.
     Poczułam się głupio, że tak na niego naskoczyłam. Do tego on chyba zauważył moje rozchwianie emocjonalne co dobrze nie wróżyło. Nie miałam jednak czasu się nad tym zastanawiać, bo właśnie zauważyli mnie ci, których wczoraj unikałam i przywołali mnie do siebie.
     - Jadziu, to jest właśnie Dorota, o której ci wspominałam – Aśka rozpoczęła prezentacje, gdy tylko stanęłam przy nich. Nie umknęło mojej uwadze, że obie panie są ze sobą na „ty”.
     - Dorota Walewska, miło mi państwa poznać – wygłosiłam oklepaną formułkę. Wcale nie chciałam z nimi rozmawiać, ale co nie miałam przy sobie czapki niewidki, więc nie potrafiłam stać się niewidzialna.
     - Myśleliśmy, że już wczoraj uda się nam poznać. Asia wiele o tobie wspominała – rozpoczęła kobieta.
     - Dobrze, że jak nas nie było to miał, kto jej dotrzymać towarzystwa. Aśka jest zwierzęciem stadnym i nie lubi być sama – dołączył się Leon, a ja zaczęłam czuć się osaczona.
     - No właśnie dlaczego cię wczoraj nie było? Musisz mi podać swój numer telefonu i pokoju, że też wcześniej o to nie zapytałam – dodała blondynka. Cała trójka trajkotała tak, że nie wiedziałam czy dadzą mi cokolwiek powiedzieć.
     - Źle się czułam i obejrzałam mecz w pokoju – tym razem kłamstwo przyszło natychmiast.
     - Jaka szkoda, ale jutro i w czwartek już się nam nie wykręcisz. Asia wspominała, że na siatkówce znasz się równie dobrze jak ona – Leon rozpromienił się w kierunku dziewczyny posyłając jej uśmiech. Cóż ja byłam skłonna powiedzieć, że chyba nawet znam się lepiej, ale, po co psuć atmosferę, po za tym nie przeszłoby mi to przez gardło.
     - Jutro po meczu niestety wyjeżdżam – dopiero teraz uświadomiłam sobie, że ta słodko gorzka przygoda dobiega końca.
     - To bardzo żałujemy – westchnęła pani Jadwiga.
     - Bardzo przepraszam, ale muszę pilnie zadzwonić – no proszę kłamstwo za kłamstwem. Nauka czyni mistrza, czy jakoś tak. Pożegnałam się szybko znikając, im z oczu.

     Nie na długo dany mi był spokój, bo wracając po spacerze do hotelu w lobby siedział Bartman wraz z Aśką. Z racji tego, że dziś był dzień przerwy, a nasza reprezentacja nie przenosiła się do innego miasta kadra miała więcej czasu wolnego.
     - Dorota! – zawołał Zbyszek. Wiedziałam, że nie przejdę obok nich niepostrzeżenie i, że nie puszczą mnie bez rozmowy.
     - Joaśka mówiła, że jutro wyjeżdżasz i wpadliśmy na świetny pomysł – rozpoczął chytrze się uśmiechając.
     - Zgódź się – prosiła blondynka.
     - Możecie powiedzieć, o co chodzi? – czułam w kościach, że mi się to nie spodoba.
     - Asia i moi rodzice mają zbędny bilet, który miał przypaść Moni na resztę spotkań, te dwa tutaj i półfinał i finał w Dani. Pomyśleliśmy, że mogłabyś pojechać z nami –, gdyby słowa mogły zabijać to teraz leżałabym martwa, jednak okoliczności wymagały bym szybko się pozbierała.
     - Nie mogę, muszę wracać do Poznania – postanowiłam uparcie protestować od samego początku.
     - Jeżeli się martwisz o koszty to nie będziesz musiała ich zwracać. Do Dani jedziemy samochodem a pokój w hotelu jest dwuosobowy, bo wszystko było przygotowane pod Monikę, ale wiesz jak sytuacja tutaj wygląda – Aśka starła się mnie przekonać.
     - To nie o to chodzi, mam zobowiązania – choć tak naprawdę do ostatniego tygodnia września* nie miałam co robić, to teraz wolałabym się zatrudnić nawet w kopalni, by mieć tylko wyjście awaryjne.
     - Kręcisz – wątpił Zbyszek, wyprowadzając mnie z równowagi. On to robił specjalnie czułam to.
     - Zastanów się jeszcze. Dasz nam znać jutro – Michalska spasowała dając mi nieco złudnej przestrzeni i chwili na zaczerpniecie oddechu.
     - Tak w ogóle to czy wy nie za wcześnie planujecie wyjazd? Najpierw trzeba pokonać Rosjan –próbowałam przenieść rozmowę na lżejszy temat.
     - Wątpisz w nas? – zapytał Zbyszek. – W nas trzeba zawsze wierzyć ty niedobra dziewczyno zapamiętaj to sobie. A nawet jak przegramy to ja i tak jadę – dodał. Aśka zaczęła się śmiać ja próbowałam do niej dołączyć, ale nigdy nie potrafiłam śmiać się na pokaz.

     Moja intuicja ostatnio stała się bardzo wyczulona i wiedziałam, że prędzej czy później Bartman stawi się w moim pokoju i nie myliłam się
     - Jedź z nami. Chcę cie mieć przy sobie – skomlił, gdy skończył swój powitalny pocałunek. Dziś nie wywołał u mnie tak mocnych reakcji mojego organizmu. Może przez to, że ta gra Zbyszka przestała mi się podobać? A może to mnie już przytłoczyło i miałam tego dość?
     - Czy ty nie przesadzasz? Wiesz do czego mnie zmuszasz – odsunęłam się od niego.
     - Moi rodzice nie gryzą, Asia również – usiadł na skraju łóżka bawiąc się moją arafatką, która tam leżała.
     - A może zaczną gryźć jak dowiedzą się kim jestem i co razem robiliśmy? – kolejny raz wracaliśmy do punktu wyjścia.
     - Robiliśmy? Dlaczego używasz czasu przeszłego? – popatrzył na mnie przenikliwym wzrokiem, ale w jego oczach było widać wesołość.
     - Nie uważasz, że powinniśmy to skończyć ? – nie wiem po co pytałam. Miałam wrażenie, że odbijam się, jak od ścinanym niczym piłeczka do squash’a.
     - Tak ci ze mną źle? – Zibi najwyraźniej chciał mnie przekonać, że jest, inaczej, bo jednym ruchem pociągnął mnie na łóżko przewracając nas oboje tak, że teraz leżałam pod nim.
     - Dobrze wiesz, że to nie o to chodzi – próbowałam coś dodać, ale jego usta już błądziły po mojej szyi, wyłączając moje myślenie. Kolejny raz na tym, by się nie skończyło, gdyby nie wibrujący telefon w kieszeni siatkarza.
     - Ktoś dzwoni – zauważyłam. Ten od niechcenia zerknął na wyświetlacz, po czym odrzucił telefon na bok, ale dźwięk po chwili milczenia znów się odezwał.
     - Zbyszek – warknęłam, posyłając spojrzenie w kierunku komórki.
     - Akurat teraz – odezwał się przewracając oczami – Tak mamo – westchnął do telefonu.
Jego rozmowa nie trwała długo, a ja zdążyłam się na niej dowiedzieć, że Zbyszek ma zaraz znaleźć się w restauracji.
     - Zastanów się jeszcze i jedź z nami. Ja nie przyjmuję odmowy, pamiętaj – pocałował mnie w czoło, a potem wyszedł.
     Wtedy też przyszedł impuls, a ja przekonałam się, że muszę to zrobić. Postanowiłam, że jutro z samego rana wymelduję się z hotelu. Nie pojadę do żadnej Danii na pewno nie w takim towarzystwie. Nie miałam zamiaru informować o tym Bartmana. Najlepiej dla wszystkich będzie jak to skończy się tu i teraz, nim nie zaszło jeszcze za daleko. Szkoda, że i tak dobrze wiedziałam, że już dawno wszystkie granice zostały przekroczone.

*kiedy pisałam to opowiadanie jeszcze nie był znany dokładny termin rozgrywania ME. Pierwotnie przyjęłam, że będą one rozgrywane początkiem września. Nie chciałam z teraz zmieniać terminu, bo, inaczej reszta fabuły przestałaby mi się zgadzać.

.:: ::.

Nie przesadzajmy, romans Doroty i Zbyszka trwa 4 dni a niektórzy już chcieli ją „linczować”. Oczywiście tak tylko piszę dla żartu, każdy ma prawo do swojej opinii, sama też bym ją kopnęła w 4 litery, gdyby się tylko zmaterializowała, a nie żyła w mojej głowie. Jak widać ma dziewczyna jednak trochę rozumu. 

Jak dobrze, że to opowiadanie już dawno jest skończone i leży sobie grzecznie w zeszycie, teraz na pewno bym go nie skończyła. Nie mam ani weny ani czasu. Tak kochane to już jest ostatni zmierzch Melody w tym blogowym świecie. Dodajemy Zakazany, kończymy Pogmatwany świat i znikam, oddając pole lepszym. 

Korzystacie z długiego weekendu?  Ja tak, chociaż dziś musiałam wstać o 4 i iść do pracy :P