Siedem.

     Minął niecały miesiąc od mojej ucieczki z gdańskiego hotelu. Ja mogłam powiedzieć, że od prawie tygodnia wreszcie miałam spokój. Bartman łatwo nie odpuścił, były telefony, wiadomości tekstowe czy zapychanie skrzynki mailowej na Facebooku. Na żaden ze swoich apeli nie odstał ode mnie odpowiedzi. Nie było to proste i naprawdę, kiedy raz po raz widziałam jak jego imię wyświetla się na ekranie komórki miałam ochotę nacisnąć zieloną słuchawkę. Moja ręka z resztą dość często zamierała w połowie drogi, by to zrobić, ale resztkami sił zawsze się powstrzymywałam. Danka namawiała mnie do zmiany numeru, ale ja twardo upierałam się, że odpuści i chyba wreszcie mogłam przyznać, że miałam rację.
     Jak już jesteśmy przy Dance to pasuje wspomnieć o niej kilka słów. Przyjaźnimy się ze sobą dobre 10 lat. Los połączył nas w liceum a później na studiach. Ruda nigdy nie rozumiała i nadal nie rozumie mojej fascynacji siatkówką, ale jako jedna z niewielu w pełni ją akceptuje. Sama z resztą ma swoją pasję jaką jest decoupage a ja w tym nie widzę nic fajnego. Danka z resztą kiedyś powiedziała mi, że to przez mój brak kreatywności i wymyślaniu czegoś z niczego. Cóż nie każdy jest ideałem. Jednak mimo tych różnic potrafimy ze sobą wytrzymać. Danka od razu po moim powrocie wiedziała, że coś jest nie tak. Z początku zbywałam ją półsłówkami twierdząc, że nic się nie wydarzyło, ona i tak wiedziała swoje. W końcu pękłam i wyśpiewałam jej wszystko jak na spowiedzi. Nie zrugała mnie, za to co usłyszała, ba nawet starała się pocieszyć. Jedyną opinią na ten temat jaką od niej usłyszałam było coś, co można, by spokojnie zapisać w poradniku typu „Naj”
     - Dobrze zrobiłaś odchodząc i ucinając to jeszcze na tym etapie – mówiła. - Inaczej cała ta sytuacja mogłaby się rozwinąć w coś bardzo niezdrowego i niszczącego cię od środka. To, że on ma dziewczynę którą bez zająknięcia potrafił zdradzić tylko źle o nim świadczy.
     Wiedziałam, że ma rację, ale cóż z tego jak tak naprawdę nie potrafiłam zapomnieć o Bartmanie. Ona miała swojego Szymona i od lat była szczęśliwa. Ja szukałam tego szczęścia wciąż trafiając ma mniej lub bardziej dramatyczne niespodzianki.
     - Dorka weź się za siebie i rozglądnij wokoło, na naszej uczelni pełno przystojniaków – powtarzała.
     Co ja miałam powiedzieć, kolejny raz miała rację, pełno na naszej akademii było mężczyzn, na których można było dłużej zawiesić oko. Czy młody wykładowca, czy asystent, a nawet student ostatniego roku. Oczywiście rozglądałam się, ale za każdym razem nieświadomie albo dostrzegłam w nich coś podobnego do Zbyszka albo znów mimo ich „ boskości” nie dorastali mu do pięt. To było chore, ale nijak nie potrafiłam się tego wyzbyć.

     Siedząc w salonie u Piątków obracałam w palcach bilet, który dopiero co odebrałam. Bilet na mecz ligowy Bydgoszczy z Resovią. Nic mnie nie mogło powstrzymać bym nie pojechała na to spotkanie, a jednak i tak miałam sporo wątpliwości.
     - Na czym tak się wyżywasz? – roześmiany Szymon postawił przede mną filiżankę z orzechowym cappuccino z domieszką brandy. Jak na baristę przystało nikt z moich znajomych nie robił lepszej kawy.
     - Na pewno coś, co ją gryzie, patrz tylko na jej minę – Danka przysiadła obok swojego męża. Normalnie małżeństwo jak z katalogu. Zazdrościłam jej tego, ale była to zdrowa zazdrość. Byłam skłonna postawić swoje życie na to, że oni już zawsze będą razem.
     - Kupiłam to – jakoś nie mogło mi przejść przez gardło słowo bilet. Danka sięgnęła po podłużny kartonik pokazując go przy okazji Szymonowi.
     - Wiedziałam, że nie zrezygnujesz. Myślisz, że to jest dobry pomysł? – pytała sceptycznie.
     - Łuczniczka jest duża, to nie jest dobre miejsce – powtarzałam jej ten sam argument, który w głowie wałkowałam sama.
     - Myślę, że Dorota ma rację. Do tego on podobno już nie szuka z nią kontaktu – Szymek był wtajemniczony we wszystko i obrał teraz moją stronę. Nie przeszkadzało mi to, że wie o tym co wydarzyło się w moim życiu, nawet mi pomogło, bo czasami potrzeba męskiego punktu widzenia na daną sprawę.
     - Nie bądź taki pewien – Rudą jak widać nie przekonały nasze argumenty.
     - Nie mąć jej w głowie, chce jechać niech jedzie. Zobaczysz nic wielkiego się nie stanie - posłałam w kierunku blondyna uśmiech w ramach podziękowania.
     - Właśnie żebyś wiedział, że zobaczę. Przyniesiesz laptopa? - Danka zdeterminowana zaczęła wymachiwać, gdzie dana rzecz się znajduję.
     - Po co ci laptop? – pytałam głupio. Ta milczała, dopóki urządzenie nie znalazł się w zasięgu jej rąk. Zaczęła klikać po klawiaturze raz po raz spoglądając na bilet. – Chyba żartujesz! – jęknęłam, gdy dotarło do mnie co zamierza.
     - Nie żartuję i albo pojedziesz na ten mecz ze mną albo cię nigdzie nie puszczę – Szymek na te słowa wybuchnął śmiechem za co został skarcony srogim spojrzeniem żony. Ja zaś byłam w szoku, dlatego nawet nie miałam jak się odezwać.
     - Coś ci nie pasuje? – spojrzała w jego stronę z udawaną wściekłości.
     - Wszystko kochanie, wszystko. Ty i mecz siatkówki - teraz już roześmiał się w najlepsze za co oberwał w głowę gazetą, która leżała wcześniej na stole.

     Nie wyobrażałam sobie, jak będzie wyglądał mój wyjazd z Danką na ten mecz. Szymon miał rację, ona nie miała pojęcia o siatkówce. Byłam nawet skłonna powiedzieć, że nie wiedziała, że seta gra się do 25, a po każdym z nich przeciwnik zmienia strony. Do tego za dobrze ją znałam i wiedziałam, że przed samym wyjazdem wpadnie na jakiś szalony pomysł.
     - Co tam masz? – wskazałam na reklamówkę, kiedy wsiadła tylko do mojego auta. Ta usadowiła się wygodniej w fotelu wyjmując z worka perukę w odcieniach bardzo jasnego blondu.
     - To dla ciebie – wepchnęła mi ją w dłonie. – Przymierz.
     - Ty kompletnie oszalałaś, nie będę tego przymierzać! Po za tym w tym czymś bardziej rzucałabym się w oczy! – mogłam się tego spodziewać. Szymon wyjechał na tygodniowe szkolenie i ta miała za dużo czasu na myślenie, a jak Ruda za dużo myśli to ma właśnie takie głupie pomysły.
     - Chciałam tylko pomóc – obrażona odwróciła się do okna udając, że zdobione ogrodzenie jej sąsiadów stało się nagle bardzo interesujące.
     - Przepraszam, ale to naprawdę przesada – usiłowałam ją udobruchać. – Danka no! – krzyknęłam, gdy tak milczała nadal.
     Wiedziałam, że teraz jedynym sposobem, by ją przekonać powrotem do mnie jest wciśniecie tego czegoś na głowę. Po kilku chwilach szamotania z peruką mogłam jej zaprezentować swój nowy wygład.
     - Zdejmij to wyglądasz jak karykatura Barbie – Ruda, ledwo powstrzymała swój kreskówkowy chichot.
     - Dzięki wiesz! – teraz to ja obraziłam się na nią.
     - Dorka ok., to był kiepski pomysł, zdejmij to i będzie po sprawie. Albo wiesz co? Włosy mogłabyś związać. Pożyczę ci frotkę – rzadko, kiedy wiązałam swoje długie włosy w kucyk, przeważnie tylko do laboratorium, ale dla świętego spokoju zrobiłam to również teraz.
     - To nie jest koniecznie wiesz o tym tak samo dobrze, jak ja ,ale niech ci będzie – stwierdziłam, gdy w końcu ruszyłyśmy w drogę.
     - Pewnie tak, ale co ci szkodzi – zakończyła ten temat i zabrała się za szukanie w radio jakiejś fajnej muzyki.

     Nasze miejsca tak jak już mówiłam najlepsze nie były, a do tego liczni kibice, którzy wypełnili hale dawali doskonały maskujący tłum. Powoli zaczęłam stwierdzać, że ta cała panika była na wyrost i na następny mecz pojadę już jak normalny człowiek nie robiąc przy tym żadnych ceregieli.
     - Ty, to ona? – kamera na telebimie podczas przerwy technicznej pokazała Aśkę, która zapewne w towarzystwie innych partnerek siatkarzy dopingowała drużynę.
     - No proszę zawodników to nie zna, ale tą co znać nie trzeba rozpoznaje jak sroka złoto w kupie miedzi – zironizowałam.
     - Przestań być złośliwa i lepiej pomyśl, że jestem tutaj z tobą – powiedziała to z takim bólem jakby co najmniej ktoś stosował na niej tortury.
     - Nikt cię o to nie prosił – przypomniałam jej.
     - Będziesz się o to teraz kłócić? – ta również nie chciała odpuścić.
     - Nie, oglądajmy mecz, po to tutaj przyszłyśmy.

     Spotkanie było zacięte i wszystko wskazywało na to, że rozstrzygnie się w tie breaku. W czasie meczu zaobserwowałam, że Danka raz po raz przy traconych punktach podskakuje nerwowo. To nic, że robiła to za każdym razem i nie ważne czy punkt traciła Bydgoszcz czy zespół z Podkarpacia. Tak czy siak, u niej i tak to był krok milowy.
     - Jeszcze jeden punkt i będzie po wszystkim – powiedziała, gdy niespodziewanie Bydgoszcz osiągnęła w 5 secie przewagę 2 punktów i na zagrywkę przy stanie 14 do 12 szedł Bartman. Akcje przerwał Kowal prosząc o czas. Niczego nieświadome czekałyśmy na rozstrzygnięcie, kiedy Danka zaczęła machać na wprost siebie.
     - Co ty robisz? – spytałam.
     - Spójrz jesteśmy tam – wskazała na telebim nie przerywając ruchów reki. W ostatniej chwili zobaczyłam, że kamera uchwyciła nas, po czym zawodnicy wrócili na boisko.
     Patrzyłam na zachowanie Zbyszka i doszłam do wniosku, że doskonale widział mnie jeszcze przed chwilą na telebimie, bo zaczął się rozglądać po trybunach.
     Wszyscy po meczu zastanawiali się, jak to możliwie, że bydgoski zespól przegrał wygrane spotkanie. Najpierw Bartman zepsuł zagrywkę, później wystawę od Łomacza, a na koniec Nowakowski posłał 2 asy serwisowe w tym jeden padł tylko dlatego, że Zbyszek nie zdąży się dokładnie uchylić. Nikt po za mną nie wiedział, że to po części moja wina.

.:: ::.
Byłyście przekonane, że Dora nie ucieknie od Zbyszka i pojedzie do Dani. Czyli jeden zero dla mnie, że udało mi się was zaskoczyć. Chyba mi się udało, prawda? Mam nadzieję, że polubiłyście Dankę. Będzie miała tutaj jeszcze swoje 5 minut :P
Przeglądając ostatnio rozbudowane statystyki na blogspocie(dopiero niedawno zajarzyłam, że coś takiego istnieje) dostrzegłam, że moje blogi czytają(przeglądają) osoby z Irlandii, Niemiec USA, Rosji(co miło mnie zaskoczyło) a nawet znalazł się Izrael. Nie wiem na, ile w tym jest przypadkowych wejść osób, które nie maja pojęcia, co to jest blog o siatkówce, ale to i tak miłe uczcicie. Jeżeli mam czytelników z innych krajów niż Polska to teraz pozdrawiam ich serdecznie.