Osiem.

     - Dorka, czy to jest to o czym myślę? – pytała mnie Danka, gdy końcowy gwizdek był już tylko wspomnieniem a kibice masowo wstawali ze swoich miejsc.
     - Wybacz moja telepatia w tym momencie nie działa – sama nie wiem, co czułam po zakończeniu spotkania. To nie było nic wielkiego. Przecież kamera uchwyciła mnie na kilka sekund. No dobra lubię się oszukiwać. Może i to był bardzo krótki czas, ale wystarczająco długo, by Zbyszek mnie zauważył, a po tym wszystkim spieprzył mecz.
     - Wiejemy! – Ruda pociągnęła mnie za rękaw dopiero co ubranej kurtki i zaczęła przepychać się łokciami miedzy tłumem kibiców, którzy raczej ospale wychodzili z hali.
     - Uspokój się! – wydarłam się na nią na schodkach prowadzących na dół. – Przestań panikować – dodałam już spokojniej, ponieważ ta patrzyła na mnie z przestrachem.
     - Ale on ciebie widział. Wiedziałam, że tak to się skończy – wałkowała znów.
     - Nie musisz z tego powodu histeryzować. Nic wielkiego się nie stało – tłumaczyłam. – Widzisz go gdzieś tutaj? – na to pytanie Danka zaczęła się rozglądać a ja miała ochotę strzelić sobie otwartą ręką w czoło. Czy ona ma wszystkie klepki, czy może jakiejś od pewnego czasu zaczęło jej brakować?
     - No, nie widzę – odpowiedziała w końcu, gdy skończyła strzelać głową na wszystkie możliwe kierunki świata.
     - Zapomniałaś, że tutaj na hali jest ktoś ważniejszy ode mnie - podążyłam wzrokiem w odpowiednim kierunku. Przy bandach reklamowych obok ławki rezerwowych stał Zbyszek gorąco gestykulując o czymś z Aśką.
     - Rzeczywiście głupia jestem. Ale chodźmy już - miała rację, nic tu po nas.
Kiedy znaleźliśmy się już blisko wyjścia usłyszałam wołanie.
     - Dorota!? – zamarłyśmy w pół kroku. Danka wyglądała tak jakby na prędce chciała nauczyć się czarować i zniknąć, ja rozluźniłam się, gdy dotarło do mnie, że to nie ten głos, którego w pierwszej chwili się spodziewałam.
     - Zachowuj się – syknęłam w stronę przyjaciółki, po czym odwróciłam się. – Cześć Grzesiek.
     - Ha wiedziałem, że to ty! – rzekł triumfująco. – Co tutaj robisz?
     - Byłam na meczu, to chyba nie tak trudno zgadnąć – ta rozmowa nie była mi na rękę przecież chciałam stąd jak najszybciej wyjść, ale starałam się zachować spokój.
     - Tak w ogóle to, gdzie ty zniknęłaś w trakcie trwania mistrzostw? W jeden dzień jesteś w drugi cie nie ma. Bartman przez to chodził jakiś obrażony i warczał na wszystkich. Gdyby nie to, że jest z Aśką to bym pomyślał nie wiadomo co . Powinnaś się wstydzić, być na meczu i nawet się nie przywitać – Łomacz zaczął swoją paplaninę a do mnie docierało co drugie słowo, otrzeźwiałam dopiero w momencie, w którym wspomniało blondynce.
     - Sprawy rodzinne, tak jakoś wyszło – tłumaczyłam się. Danka szturchała mnie w bok zniecierpliwiona. Nie wiedziałam, o co jej chodzi. W końcu coś przyszło mi do głowy. – To moja przyjaciółka Danka Piątek, a to Grzesiek Łomacz – gdy wypowiedziałam te słowa wiedziałam, że nie o to jej chodziło.
     - Miło mi – Gregor uprzejmie uścisnął jej dłoń.
     - Mi również, ale musimy iść, trochę się nam spieszy – Ruda zrobiła to czego ja nie potrafiłam. Nie dała mi nawet szansy na pożegnanie niemal wypchnęła mnie na zewnątrz.
     - Co to było?! Po jakiego mi go przedstawiałaś! – naskoczyła na mnie, gdy stałyśmy przy samochodzie.
     - Skąd mogłam wiedzieć co ci chodzi?! Wybacz jak widać brak mi elokwencji – ta napuszyła się, jak wściekły kot i bez słowa wsiadła do samochodu.

     Po tym wyjeździe stwierdziłam kilka rzeczy i prawie wszystkie były związane z osobą mojej przyjaciółki. Wiedziałam już, że nigdy nie pojadę z nią na żaden mecz, bo więcej z tym kłopotu niż pożytku. W trakcie tego wyjazdu zdążyła się na mnie obrazić dwa razy i dwa razy musiałam ją przepraszać. Do tego później przez kilka dni nie mówiła o niczym innym, aż w końcu jej relacja przypominała bardziej since fiction niż prawdę. Jeszcze na końcu stwierdziła, że, jeżeli będę tak szalona i wybiorę się na kolejny mecz to sama kuszę los i wcale nie chcę odciąć się od tego co wydarzyło się w Gdańsku a ponowić to tutaj na miejscu.     Naprawdę w takich chwilach żałowałam, że powiedziałam jej całą prawdę. Wiedziałam, że ona to robi dla mojego dobra, ale sposoby jej działania dobijały mnie na każdym kroku. Bałam się, że po tym incydencie na meczu od nowa Bartman zacznie do mnie wydzwaniać i szukać kontaktu, ale nic takiego nie miało miejsca. Może, więc ta moja interpretacja przegranego przez nich meczu to taki pic na wodę i moja wybujała wyobraźnia?

     Spokojna i rozgrywająca w głowie zbliżający się wielkim krokami projekt naukowy opuszczałam uczelniane laboratorium. Wszystko powoli zaczynało nabierać znajomego mi wcześniej rytmu dnia. Rytmu, który w jednej sekundzie rozstał brutalnie naruszony. Było już dobrze po 20, kiedy opuściłam gmach uczelni, jedna z pierwszych listopadowych nocy już dawno zawitała w okoliczne uliczki. Gdzieś niedaleko strzeliły drzwiczki od samochodu. W pierwszej chwili nie zwróciłam na to uwagi, wszystko się zmieniło, gdy wysoka postać stanęła naprzeciwko mnie.
     - Czy ty wiesz, ile cię szukałem? – nie było w tym głosie złości, a raczej wyczułam wrażenie ulgi. – Powiedz mi dlaczego?
     - Dlaczego co Zbyszku? – chciałam być twarda, ta skorupa jednak na długo nie starczy, bo w moim sercu zupełnie bez kontroli zatańczyła radość.
     - Nie udawaj, że nie wiesz. Zniknęłaś, nie odbierałaś telefonów, wiadomości. Straciłem już nadzieje, ale ten mecz, to, że cię, wtedy zobaczyłem… - zaczął.
     - To nic nie znaczy – przerwałam mu. Spojrzał na mnie zaskoczony.
     - Jak to nic nie znaczy? Nie możesz teraz udawać, że nie widzisz tego co się między nami dzieje – nie mogłam mu pozwolić, by przekonał mnie swoimi argumentami.
     - Już to przerabialiśmy, zapomniałeś? - próbowałam nadal.
     - Gówno mnie obchodzi to, co było! – nie zdążyłam nawet zareagować na te słowa, ponieważ jego wargi miażdżyły moje, agresywnie dopominając się pieszczoty.
     Kolejny raz poddałam się, gdy moje ciało znalazło się w jego silnym uścisku ramion, a intensywne perfumy przyjemnie drażniły moje nozdrza, gdy jego język napierał na mój coraz mocniej i gwałtowniej.
     Wiedziałam, że nie powinnam mu pozwolić na, chociażby jeden z tych gestów, ale cóż z tego, skoro tak bardzo ich chciałam. Odezwała się we mnie ta egoistka, która miała gdzieś cały świat i uczucia innych, liczyło się tu i teraz.
     - Gdzie mam jechać? – zapytał czym przerwał moje myśli na powrót do chwili rzeczywistej. Dopiero teraz zorientowałam się, że siedzę jak, gdyby nigdy nic w jego samochodzie.
     - Na Bradzką 25 – posłał mi jeden z tych uśmiechów wpisując dane w GPS.
     Droga do mieszkania minęła nam spokojnie. Zbyszek szedł kilka kroków za mną przytrzymując ciągle moją rękę. Gdy drzwi wejściowe zatrzasnęły się za nami spokój ustąpił dzikości pozbawionej jakiejkolwiek kontroli. Szybko przemierzyliśmy krótki korytarzyk i już w sypialni pozbawiliśmy się wzajemnie ubrań.

Gdy brunet leżał nade mną normując swój ciężar tak, by nie zrobić mi krzywdy dotarło do mnie, że brakowało mi tego, brakowało mi jego. Tej obecności przy mnie, tych spojrzeń i choć nie łączyło nas nic po za fizyczną więzią nie chciałam na ten czas niczego innego, bo nawet to sprawiało, że czułam się wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju. Przy, nim potrafiłam wyłączyć to wszystko, co zawsze mnie ograniczało, byłam inną osobą. Może to właśnie przy Zbyszku budziła się prawdziwa Dorota, a może Dorota którą zawsze chciałam być a nikt innym nie potrafił tego ze mnie wydobyć, aż do teraz, do dnia, w którym go spotkałam.

.:: ::.

Dziś moje posłowie trochę z innej beczki będzie. Mija 6 lat od pamiętnego meczu Naszych z Rosjanami, a ja czuję się jakbym ten mecze oglądała dziś rano. Pamiętam dosłownie wszystko, a samo spotkanie znam na pamięć. Wiele z was od tego meczu zaczęło swoją przygodę z siatkówką, ja miałam to szczęście, że moje serce już, wtedy od lat biło dla tej dyscypliny. To było już nie wróci, ale na samo wspomnienie o tym spotkaniu, o tych zagraniach i tej radość uśmiech zawsze pojawia się na mojej twarzy.

PS. Mamy w końcu Grzesia, zagości tutaj już do końca, niestety do końca już coraz bliżej…