Dziewięć.

     Obudziłam się a wokół mnie były oplecione ciepłe ramiona bruneta. W ogóle cały emanował przyjemnym ciepłem, tak, że idealnie zastąpił, by kaloryfer w chłodny zimowy dzień, czy też noc. Dawno nie obudziłam się w uścisku mężczyzny i dotarło do mnie, że bardzo mi tego brakuje. Zawsze jest tak, że gdy doświadczamy rzeczy, których potrzebujemy najmocniej zdajemy sobie sprawę jak ciężko nam bez nich. Ja przez lata oszukiwałam się, że nie jest mi to do niczego potrzebne a wystarczył jeden poranek bym zmieniła zdanie. Wiedziałam, że prędko za tym zatęsknię, bo przecież Bartman w ani jednym stopniu nie był mój.
     - O rzesz kurwa jego mać! – usłyszałam głos Danki, która stanęła w progu mojej sypialni. Ton jej wypowiedzi był na tyle głośny, że zbudził również Zbyszka.
Momentalnie poczułam wstyd. Nie wstyd przed tym, że leżymy nadzy pod kołdrą a Ruda doskonale wie, co działo się w nocy, ale dlatego, że przecież obiecałam jej, że powtarzałam, iż to już nigdy się nie wydarzy. Wstydziłam się, że tak szybko złamałam dane słowo a przecież tak naprawdę nie złożyłam tej obietnicy jej, ale przede wszystkim sobie samej, dla mojego własnego dobra.
     - Dzień dobry – Zibi nic sobie z tego nie robił, że zostaliśmy nakryci w takiej scenerii.
     - To moja przyjaciółka Danka, zapomniałam, że ma klucze – chciałam wyjaśnić.
     - Chyba nie tylko o tym zapomniałaś! – syknęła wściekła i wyszła na korytarz.
     Pośpiesznie zaczęłam szukać swoich części garderoby, na nic się to zdało, ponieważ w zasięgu moich rąk była tylko dolna część bielizny którą szybko na siebie wciągnęłam, a potem przemaszerowałam do szafy wyciągając pierwszą, lepszą rzecz, którą był to powyciągany brązowy golf.
     - Zdecydowanie wolę cię w tym wydaniu, które widziałem jeszcze kilka chwil wcześniej – zakomunikował mi Zibi, który wsparty na ręce bacznie mi się przyglądał.
     - Muszę iść z nią porozmawiać- szybko ignorując jego spojrzenia również zniknęłam za drzwiami.
     - Kompletnie cię pogięło?! – zaatakowała mnie, gdy tylko dostrzegła moją obecność w kuchni.
     - Możesz ciszej? – próbowałam skierować rozmowę na spokojniejszy ton.
     - Nie , nie mogę i nie mam takiego zamiaru! – na nic się zdała moja prośba. – Co to ma do cholery być?! Jeszcze mi może powiesz, że za moim plecami „TO”… – podkreśliła kilka oktaw wyżej –… nadal traw i wcale nie zakończyło się w Gdańsku!
     - Przecież wiesz, że tak nie jest – sama już nie wiedziałam jak mam z nią rozmawiać.
     - Skąd mam wiedzieć, a co, jeśli mnie okłamujesz przez cały czas?! Przestaję cię ostatnio poznawać, coś Ci się pozmieniało tutaj – postukała się palcami w czoło.
     - Tak w ogóle to mogę wiedzieć co ty tutaj robisz?! – miałam już dość jej krzyków i oskarżania mnie ,dlatego zaatakowałam ją od innej strony.
     - Jak co sobotę mamy fitness, ale mam rozumieć, że teraz masz to gdzieś, bo on jest ważniejszy! – krzyczała wniebogłosy nie zwracając uwagi na to, że w mojej kawalerce wszystko słychać aż za dobrze.
     - Ja może nie będę przeszkadzał i już pójdę – Zbyszek kompletnie ubrany i ciągle z uśmiechem na twarzy pojawił się w drzwiach – Miło było poznać – skierował ten uśmiech w stronę Danki.
     - Dupek, pierdolony dupek! – wrzasnęła za nim Ruda, gdy zamykały się za, nim drzwi na klatkę.
     - Dzięki wiesz! – wyminęłam ją ignorując to, że wlepia we mnie ten swój badawczy wzrok.
     - Co może źle mówię!? Dziewczyno jak on cię traktuje, czy ty tego nie widzisz? – starała się otworzyć mi oczy.
     - Zapominasz, że to jest moje życie! – prychnęłam wściekle.
     - A ty zapominasz, że jestem twoją przyjaciółką i, kiedy tobie takie dupki jak on odbierają rozum to powinnam interweniować ! Jak widać masz to gdzieś! Żegnam ! – nie poczekała nawet na moją odpowiedź tylko trzasnęła drzwiami tak mocno, że aż drzwiczki od szafek się zatrzęsły. Nie spodziewałam się, że to ją aż tak rozwścieczy i byłam pewna, że nie da się łatwo udobruchać.

     Całe przedpołudnie przesiedziałam w domu Piątków próbując dotrzeć do Danki. Tyle, że nie udało mi się to w ani jednym procencie. Ruda zamknęła się w sypialni i kazała spadać, gdy tylko usłyszała mój głos w korytarzu. Próbowałam iść tropem Szymka i wziąć ją na przetrzymanie licząc, że wreszcie będzie musiała opuścić swoje gniazdko, ale nic takiego się nie stało. Szymon powtarzał żebym się nie martwiła, przecież ją znam i wiem, że jej przejdzie. Wiedziałam, że ma racje, ale chciałam wszystko wyjaśnić jak najprędzej, gdy jeszcze było świeże niestety ona nie miała na to ochoty. Zrezygnowana i zła na siebie wspinałam się po schodach swojej kamienicy a przy drzwiach czekał on.
     - Zbyszek co ty tutaj znów robisz? – pytałam kompletnie zaskoczona jego obecnością. – Mogłeś zadzwonić.
     - Czyli mam rozumieć, że między nami jest wszystko ok.? – drążył.
     - Nie zadawaj trudnych pytań – co niby miałam mu odpowiedzieć, że nie nigdy nie będzie między nami ok.? Przecież ten nasz układ to ogromne ryzyko i brak jakiejkolwiek przyszłości.
     - Widzę, że humor ci się wyostrzył – on najwyraźniej nic sobie nie robił z tego do czego odprowadza jego obecność w moim życiu.
     - Co ty nie powiesz? – chciałam otworzyć drzwi z klucza a ten zatrzymał moja rękę w połowie drogi i zabrał kluczę z mojej dłoni.
     - To ci nie będzie dziś potrzebne. Porywam cię – zakomunikował i już prowadził mnie na dół schodami prosto do swojego samochodu.
     Wiem, że powinnam się sprzeciwić, że stanowczo i wyraźnie powiedzieć nie, ale nie potrafiłam. Gdy widziałam jego uśmiechniętą twarz, te ogniki w oczach, nie mogłam się temu oprzeć, chciałam cię ciągle w nie wpatrywać .
     - Chyba zwariowałeś – pisnęłam, gdy minęliśmy tabliczkę z napisem Bydgoszcz.
     - Wiesz normalny to ja nigdy nie byłem – roześmiał się.
     - Ale przecież to za duże ryzyko, co, jeśli Aśka… - przesunął dłoń ze skrzyni biegów na moje kolano dając mi do zrozumienia, że chyba mam zamilknąć.
     - Nie chcę w twojej obecności o niej rozmawiać – jego głos stał się stanowczy i chłody – To mój jedyny warunek, tylko ty i ja – dodał już całkiem innym przyjemniejszym tonem.
     - Ale… - chciałam jeszcze raz spróbować.
     - Dorota naprawdę chcesz o tym rozmawiać, gdy jesteśmy razem? Bo ja nie chce – wiem, że nie powinnam umilknąć, że raczej na pewno powinnam drążyć temat dalej nawet, jeżeli konsekwencją było wyprowadzenie Bartmana z równowagi, ale nie zrobiłam tego. To było złe i nieodpowiedzialne, sama uciekłam od problemów, ale ostatnio nic nie robiłam tak jak wcześniej. Niewygodny temat przerwał dźwięk mojej komórki.
     - Gdzie ty do cholery jesteś? Miło całować twoją klamkę – złościła się Danka. Jak widać wściekłość na mnie już jej przeszła przynajmniej, jeżeli chodzi o akcje ze Zbyszkiem w roli głównej. Tylko co ja jej teraz miałam powiedzieć, skoro siedziałam z nim w samochodzie i najprawdopodobniej jechaliśmy do jego mieszkania.
     - Danka jestem u rodziców. Dawno u nich nie była – skłamała a Zibi uśmiechnął się na to, że jak widać łgałam jak z nut.
     - Kiedy wracasz? – Ruda najwyraźniej bez zająknięcia uwierzyła w to, co mówię.
     - Chyba jutro – zauważyłam, że siatkarz kręci głową na znak niezadowolenia. – Nie chyba jednak w poniedziałek.
     - Dobra, wpadnę w przerwie między twoim zajęciami to pogadamy – rozłączyła się prędko.
     - Cieszę się, że ze mną współpracujesz – roześmiał się Zibi.
     - Okłamałam ją kolejny raz – powiedziałam bardziej do siebie niż do niego.
     - Chyba będziesz się musiała przyzwyczaić. Z resztą kłamstwo wcale tak nie boli, jak z początku się wydaje – podsumował. Akurat ja na ten temat miałam całkiem odmienne zdanie, ale nie chciałam go teraz wywlekać na wierzch. – Nie polubiła mnie co? – zapytał już zupełnie rozluźniony.
     - Jak zdążyłeś zauważyć nie bardzo – co miałam mu powiedzieć, że Piątkowa z chęcią obcięła, by mu co nieco, wydrapała oczy i jeszcze wytatuowała na czole jakieś niecenzuralne słowa.
     - Ja i tak wolę ciebie – podsumował wszystko siatkarz.

     To co działo się między nami było specyficzne, oboje wiedzieliśmy jak to wygląda a i tak brnęliśmy w to dalej. Przynajmniej ja brnęłam a on tego chciał. To on zabijał moje trzeźwe myślenie i najwyraźniej mu się to podobało. W jego mieszaku zjedliśmy kolację a później kolejny raz kochaliśmy się bez opamiętania. Dziwnie czułam się z nim w tym łóżku, w łóżku, w którym zapewne już niejednokrotnie uprawia seks z Aśka. Zbyszek wyczuł to, ponieważ przeniósł nas do salonu na obszerny narożnik. Wyglądało na to, że Bartman idealnie wiedział co kłębi się w mojej głowie. Szkoda, że ja nie wiedziałam co siedzi w jego.

.:: ::.

Nawet nie wiecie jak „miło” spędzić w szpitalu 5 dni, być wyobracanym i siekanym igłą na wszystkie strony i wyjść z niego nadal nie wiedząc co tak naprawdę mi się stało i czy da się to wyleczyć. Mam dość, pieprzona służba zdrowia!

Ups, miał być Grześ, a nie ma Grzesia, wybaczcie, w następnym już będzie, obiecuje :).
Chyba ostatecznie wracam po 2 tygodniach przerwy w aktywnej działalności na blogach. Przy okazji życzę WESOŁYCH, bo spotkamy się tutaj dopiero w ostatnich dniach roku.