Dziesięć.

     Kolejny poranek spędzony z nim. Niby nic, delikatne uśmiechy, spojrzenia, gesty. Coś czym musiałam nacieszyć się na zapas, bo przecież nikt z nas nie wiedział kiedy znów przytrafi się coś podobnego.

     Śniadanie zjedliśmy na rozłożonej kanapie w salonie rozmawiając o tym co u mnie, co u niego. Oczywiście pomijając jeden temat. Przystałam na to by o Niej nie rozmawiać. Może chciałam sama siebie oszukać że blondynka nie istnieje i jest tylko powracającym problemem. Marne były te moje oszustwa  bo jej obecność tutaj bardzo łatwo można było wyczuć. Wspólne zdjęcia porozstawiane w ramkach, kaszmirowy sweter na wieszaku w przedpokój, perfumy  „Glow”  Jennifer Lopez w łazience. To wszystko bardzo szybko przypomniało mi że mam grząski grunt pod stopami. Jak grząski przekonałam się kilka chwil później.

     Siedząc w salonie ze Zbyszkiem popijaliśmy drugą juz tego ranka kawę kiedy naszą rozmowę przerwał krótki piskliwy dzwonek do drzwi.

     - To pewnie Gregor, mieszka pode mną – rzekł uspokajająco, zapewne zauważył moją wystraszoną minę po czym ruszył do drzwi. Nie rozumiałam jak on mógł być aż tak spokojny? Jeżeli Łomacz wejdzie do mieszkania to jak mu wytłumaczy moją obecność? Moje dalsze zastanowienia przerwał głos który dotarł z korytarza i nie był to bynajmniej głos rozgrywającego.

     - Czemu patrzysz na mnie jakbyś zobaczył ducha? Ubrudziłam się czymś? – był to głos który zdążyłam poznać aż za dobrze.

     - Jestem zaskoczony, myślałem że się dziś nie zobaczymy – tym razem odezwał się Zibi, a słyszalność znacznie się zwiększała, a to znaczyło tyle że zaraz pojawią się w tutaj i Aśka dowie się że Zbyszek nie jest sam.

     - Wsiadłam w poranny pociąg i jestem, stęskniłam się – do moich uszu doszedł odgłos zachłannych pocałunków który został przerwany.

     - Nie jestem sam – Zbyszek wyraźnie ważył słowa a potem osoba Aśki stanęła w drzwiach.

     - Dorota? – spojrzała na mnie zdezorientowana – A co ty tu robisz? – czyżbym wyczuwała pretensje w jej głosie?

     Co teraz miałam powiedzieć, jak się wytłumaczyć z obecności w mieszkaniu jej chłopaka w niedzielny poranek? Joanna zaczęła patrzeć to na mnie, to na Zbyszka domagając się odpowiedzi.

     - Dorota przyjechała do Gregora, ale ten gdzieś się zmył. Dlatego żeby nie czekała na schodach zabrałem ją  tutaj – jak widać Zbyszek był mistrzem kłamstwa, które wymyślał na poczekaniu. Blondynka przetwarzała każde słowo jakie padło z ust siatkarza, ja z resztą robiłam dokładnie to samo by szybko ogarnąć sytuację.

     - Czy ja mam rozumieć że Dorota jest z Grześkiem? – zapytała w końcu. Wyglądało na to że to kłamstwo wyszło Bartmanowi.

     - To już ją trzeba spytać, z resztą sam miałem taki zamiar, dopiero co usiedliśmy przy kawie – uśmiechnął się do niej czym wyraźnie rozluźnił jej spięte jeszcze z zaskoczenia ciało.

     - Ja też sobie zrobię i dołączę do was. Dora nic nie mów póki nie wrócę – uśmiechnęła się serdecznie w moim kierunku, ja byłam tak zdenerwowana że nawet nie dałam rady odwzajemnić podobnego gestu.

     - Co to miało być?! – spojrzałam na bruneta gdy tylko Aśka zaczęła krzątać się po kuchni.

     - Ratuję nam dupę – syknął po czym sięgnął po telefon i zaczął wystukiwać coś na ekranie.

     Na szczęście rozmówca po drugiej stronie szybko odebrał połączenie. Przysłuchiwałam się wszystkiemu dokładnie by wiedzieć na czym stoję równocześnie zerkałam w stronę drzwi sprawdzając czy Aśka nie wraca.

     - Przyjdź do mnie jak najszybciej – nawijał Zbyszek.

     - …

     - Nie mam czasu tego wyjaśniać. Sam połapiesz się jak przyjdziesz. Jesteś w ogóle w domu? – pytał

     -…

     - To weź się ubierał i przyłaź. Najlepiej nie gadaj za dużo bo się wszystko wyda – rozmówca był bardzo dociekliwy bo Zbyszek przewrócił oczami i dodał – Aśka przyjechała a Dorota jest u mnie, teraz rozumiesz? – rzucił po czym szybko zmienił ton bo blondynka właśnie do nas dołączyła.  – To czekamy na ciebie u mnie. –Gregor zaraz będzie – jak gdyby nigdy nic zwrócił się do mnie z tą informacją. – Poszedł tylko pobiegać.

     - Dorota opowiadaj jak to się stało że jesteście razem. Czemu nikt nic o tym nie wie? – Joaśka prędko chciała się wszystkiego dowiedzieć .

     - Bo my… - musiałam na prędce wymyślić wiarygodna historyjkę - … spotykamy się od niedawna.

     - To by wyjaśniało dlaczego cię tu wcześniej nie widziałam, często jestem u Zbyszka a przecież Grzesiek mieszka w tym samym bloku – roztrajkotała się. Ja zaś zezowałam na Bartmana który ciągle stukał coś na telefonie. Może przekazywał jeszcze jakieś instrukcje Łomaczowi?

      - Ale jesteście razem? – drążyła dalej. Ja sama nie wiedziałam co mam mówić, nie miałam też pojęcia jak zachowa się Grzesiek kiedy w końcu się pojawi.

     - Asiu jesteś wścibska – Bartman schował telefon do kieszeni i próbował ratować to wszystko.

     - Nie wścibska tylko ciekawa. Do tego widzę że mamy z Dorotą podobne pomysły by robić ukochanym takie niespodzianki – w tym czasie drzwi trzasnęły a zaraz później w pokoju pojawił się Grzesiek.

     - Jest nasza zguba – szelmowsko uśmiechnął się Zbyszek w jego stronę.

     - Przepraszam za kłopot – Łomacz jak widać potrafił wczuć się w rolę bo udawał roztrzęsionego po mistrzowsku, a może naprawdę był roztrzęsiony? Nie znałam go na tyle by to dobrze określić. – Powinienem był zadzwonić do Doroty że w niedzielę biegam trochę później – tłumaczył. Miałam wrażenie że to co miał mówić Bartman przesłał mu sms- em.

     - To my już może pójdziemy – chciałam jak najszybciej znaleźć się na zewnątrz.

     - Przecież nic wielkiego się nie dzieje. Grzesiek siadaj zaraz ci kawę przyniosę, pogadamy sobie trochę – siatkarzowi nie pozostało nic innego jak usiąść. Z początku chciał uczepić się w rogu kanapy ale po gestykulacji Zbyszka szybko znalazł się obok mnie.

     - O co tutaj chodzi? – zapytał szeptem. Wyraźnie był tak samo zagubiony jak ja.

     - Jesteście z Dorotą razem, to się dzieje. Improwizujcie, albo wszystko się wyda -  zdenerwowanie udzieliło się również atakującemu, ale zachował przytomność umysłu, czego ja o sobie powiedzieć nie mogłam.

     - Czy wy? – Łomacz spojrzał na nas, nie zdążyłam jednak odpowiedzieć bo Aśka już wróciła.

     - Dobra teraz jak już tajemnica wyszła na jaw to może powiecie nam wreszcie jak to się stało że jesteście razem – blondynka ani myślałam odpuszczać ten temat.

     - Asia może zmiennym temat, będą chcieli to sami powiedzą – na te słowa Michalska zmarszczyła wzrok. Czułam że muszę wziąć wszystko w swoje ręce inaczej ten plan szlag trafi.

     - To wyszło jakoś samo. Spotkałam Grześka niedawno w galerii, poszliśmy na kawę wspominaliśmy Mistrzostwa Europy, potem byłam na kilku meczach w Łuczniczce – chciałam coś jeszcze dodać a ta mi przerwała.

     - Przyjeżdżałaś do Łuczniczki i nie przyszłaś się przywitać, weź bo się obrażę – gdyby nie rozbawiony ton tych słów już dawno miała bym serce w gardle.

     -To wszystko jest świeże nie chcieliśmy by więcej osób wiedziało – próbowałam ratować się kolejnymi argumentami.

     - No dobra usprawiedliwiam was. My ze Zbyszkiem z początku też trochę się kryliśmy. Cieszę się jednak, teraz będziemy mogli czasami wyjść gdzieś we czwórkę. Podobnie jak w Jastrzębiu tyle że wtedy była Monia z Michałem – nie była ani pewna czy coś takiego kiedykolwiek będzie mieć miejsce i czy będę tego chciała.

     - Naprawdę będziemy już szli. Grzesiek obiecał pokazać mi kilka swoich miejsc w Bydgoszczy  - odezwałam się po kolejnej godzinie maglowania mnie i Łomacza na przemian. Chwilami było bardzo niezręcznie a nasza trójka brnęła w kolejne kłamstwa.

     - Dorota pamiętaj jak będziesz wybierać się do Bydzi to daj znać, może się spotkamy – czasami żal mi było Aśki ze jest aż tak bardzo nieświadoma co dzieje się wokół niej, że żyje w świecie który według niej jest idealny, a tak naprawdę oparty jest na kłamstwie.

     Kiedy znaleźliśmy się za drzwiami bartmanowego mieszkania odetchnęłam z ulgą. Moje myśli jednak na powrót wędrowały do tych czterech kątów a ja zastanawiałam się czy nie zostawiłam tam czegoś co zdradziło by prawdziwy cel mojej wizyty.

     - Przepraszam że cię w to wciągnęłam – zwróciłam się do Grześka nie bardzo wiedząc co mam teraz zrobić ze sobą.

     - To nie twoja wina – zeszliśmy schodami niżej. – Wejdź wszystko mi opowiesz – zapraszał mnie do siebie wskazując na drzwi.

     - To chyba nie jest dobry pomysł – nie chciałam jeszcze bardziej mieszać w to Łomacza.

     - Przestań, widzę że szklanka czegoś mocniejszego ci się przyda – zachęcił mnie uśmiechem.

     - Aż tak bardzo widać? – również przyszła mi ochota na śmiech. Śmiech bardziej z rozpaczy niż z powodu dobrego humoru.

     - Wejdź, nalegam inaczej się obrażę – otwierał przede mną drzwi. – Przecież muszę wiedzieć co dzieje się z moją dziewczyną.

     - Naprawę chcesz się w to wplątać? Nie musisz jeśli ci to nie pasuje – próbowałam go odwieść od tego pomysłu wchodząc do wnętrza mieszkania.

     - Jestem coś winien Bartmanowi i on wie kiedy to wykorzystać. Nie martw się o mnie- uspokajał mnie.

     - Wiem że masz mnie teraz za najgorszą sukę na świecie. Wiem że z twojej perspektywy wygląda to tak że chcę rozbić ten związek, ale kiedy to się między nami zaczęło, ja nawet nie wiedziałam że on jeszcze jest z Aśką – zaczęłam się tłumaczyć gdy ten postawił przede mą szklankę wypełnioną brązowym płynem. Chociaż przypominało colę, colą nie było.

     Opowiedziałam mu wszystko ze szczegółami, jak się poznaliśmy ze Zbyszkiem, to co wydarzyło się w Gdańsku później w Łuczniczce i to że Bartman postanowił jeszcze raz mnie odnaleźć.  Zdradziłam mu że atakujący ma nade mną dziwna moc której ja nie potrafię się przeciwstawić.

     - Nie będę cie oceniać. Wiem jedno własnych uczuć nie można powstrzymać, ale wiem też że Zbyszek doskonale potrafi to wykorzystać – zaskoczył mnie takim stwierdzeniem, oraz tym że był tak wyrozumiałam jakby doskonale wiedział co dzieje się w moim sercu i umyśle. – To do ciebie należy decyzja co z tym zrobić dalej. Już raz odeszłaś – mówił prawdę, niestety  zaczynało mi brakować odwagi by odejść ponownie by podjąć znów taką samą decyzje.

.:: ::.

Nawet nie wiecie jak mnie radują te komentarze które zostawiacie, krytykujecie tutaj Dorę i Zbyszka i o to mi właśnie chodziło. Mel pisała wcześniej i piszę nadal cukierkowe historie z dramatem w tle. Tutaj jest kontrowersja, zawieszenie między tym co dobre i właściwe a tym co złe i niepożądane i tak będzie do końca.

Czy Dora odzyska rozum? Czy Aśka się o wszystkim dowie? Czy Zbyszek przestanie myśleć tylko o sobie? Jak potoczą się ich dalsze losy? Wszystko w kolejnych wpisach, daję znać że zostało ich jeszcze 3.

Spełnienia marzeń w tym nadchodzącym 2013 roku :*