Jedenaście.

     Nadal to ciągnę na przekór wszystkiemu, bawię się w tę grę w którą wplątał mnie Bartman. Brunet uzależnił mnie od tych dni, gdy mogę go mieć na kilka godzin tylko dla siebie. Postawiłam wszystko na jedna kartę, ryzykuję nie tylko swoja reputacje, swoje własne sumienie i serce, które się już do bruneta przywiązało, ale przede wszystkim moją przyjaźń z Danką. To jest dla mnie najcięższe. Bałam się, że przyjaciółka będzie mnie potępiać, że się ode mnie odwróci. Tak się nie stało, Ruda nadal jest przy mnie, choć w ani jednym procencie nie pochwala mojego zachowania i na każdym kroku mi o tym przypomina.
     Dlaczego ja w ogóle jestem skłonna zaryzykować przyjaźń trwającą 10 lat dla Zbyszka? Odpowiedź jest prosta, bo się w nim zakochałam. Nie chciałam tego, nie planowałam, ale tak się stało. Kocham go nieszczęśliwą miłością wiedząc, że tak naprawdę nigdy nie będzie mój. Cała sytuacja jaka się wytworzyła coraz bardziej zaczynała mi ciążyć. To udawanie przy wszystkich, że jestem z Grześkiem. To patrzenia jak publicznie Bartman obejmuje czy całuje ją stawało się dla mnie nie do zniesienia. Chociaż Gregora znałam bardzo krótko to on jako jedyny wiedział co tak naprawdę czuję.
     - Nie uważasz, że powinnaś mu powiedzieć? – zaczął jak gdyby nigdy nic, gdy po wygranym meczu z Olsztynem poszłam mu pogratulować.
     Teraz tradycją stało się to, że na każdym meczu w Łuczniczce jestem stałym gościem siedząc między partnerkami siatkarzy i udając jedną z nich. Powinna być tutaj osobna loża dla kochanek, tam przynajmniej znalazło, by się właściwe miejsce dla mnie.
     -Powiedzieć o czym? – zerknęłam na Zibiego, który w towarzystwie Aśki, jej rodziców i swoich żwawo o czymś dyskutował.
     - O tym, że go kochasz – bez ogródek stwierdził.
     - To nieprawda! – zaprotestowałam robiąc to zdecydowanie za słabo bym mogła go przekonać.
     - Dorota ja widzę – upierał się przy swoim. Czy to naprawdę było aż tak widać?
     - A, czy to coś zmieni? Przecież nie powiem : Ja cie kocham, a ty jesteś z Aśką. Nie każę mu wybierać albo ona albo ja – a może tak naprawdę powinnam to zrobić? Zaryzykować albo bym zyskała albo zakończyła to raz na zawsze.
     - Czyli nadal będziesz wszystkich oszukiwać, łącznie z samą sobą?
     - Jeżeli nie chcesz być już częścią tego  i mi pomagać to powiedz. Sama źle się z tym czuję, że zostałeś postawiony w takiej sytuacji – już kilkakrotnie próbowałam odwieść Grześka od tego, by przestał udawać mojego chłopaka.
     - Polubiłem cię, nie zostawię cię z tym teraz samą. Ty jednak i tak dobrze wiesz, że na taką rozmowę przyjdzie pora prędzej czy później i będziesz musiała mu powiedzieć, że bardzo się zaangażowałaś – wziął mnie za rękę rozpoczynając tym samym kolejne przedstawienie i ruszyliśmy w stronę reszty chłopaków, którzy odpoczywali na płycie boiska.

     - Chyba żartujesz nie włożę tego na siebie – Zbyszek podał mi przez kotarę pomarańczową sukienkę, która była zdecydowanie za krótka. – Zapomniałeś, że nie mam takiej figury jak Aśka, to raczej nie będzie pasować.
     - Dramatyzujesz – westchnął a oczami wyobraźni widziałam jak wywraca oczami.
     - Wcale nie, nie włożę tego. Zostaje przy swojej popielatej – protestowałam odrzucając na  bok sukienkę którą przed chwilą mi podał.
     - Zapomniałem już jak ona wyglądała. Daj spojrzeć – nie czekał nawet na zaproszenie, wślizgnął się środka. – Ja bym ją trochę podciągnął, o tak – oplótł swoje dłonie na moich biodrach podnosząc materiał ku górze o kilka centymetrów – Za to odkryte plecy zdecydowanie najbardziej mnie kręcą – złożył pocałunek na moim karku przesuwając usta w kierunku lewej łopatki a dłonie wędrowały coraz wyżej nadal unosząc sukienkę.
     - Zbyszek – jęknęłam na te jego pieszczoty.
     - Cii – przerwał na chwilę wykonywane czynności, by mnie uciszyć, po czym jednym ruchem zdjął ze mnie sukienkę odwracając mnie twarzą do siebie i pozwolił zasmakować swoich ust.
     Wszystko działo się szybko a my dwoje staraliśmy się zachowywać jak najciszej się dało. Ciężko było mi stłumić jęki, gdy siatkarz z każdym swoim pchnięciem doprowadzał nie do granicy świadomości. Gdy było po wszystkim w pośpiechu zakładaliśmy na siebie ubrania, na naszych twarzach nadal malowało się wrażenie, że robiliśmy coś, co zdecydowanie nie było na miejscu.
     - Tą pomarańczową też ci kupię, to w ramach nagrody – ucałował mnie jeszcze jeden raz, po czym rozglądnął się przez uchyloną kotarę i jakby nigdy nic wyszedł na zewnątrz.
Po szybkim zerknięciu na siebie i kilku głębszych oddechach również weszłam z naszego tymczasowego przybytku rozkoszy. Czułam na sobie wzrok kilku klientów i ekspedientki. Bartman stał już przy kasie płacąc za wybrane przeze mnie i przez siebie rzeczy, zachowywał się tak jakby przyszedł tutaj tylko i wyłącznie w celu ich zakupu.

     Andrzejkowa impreza w warszawskim mieszkaniu Bartmana nie należała do małych, zgromadzili się tutaj nie tylko kadrowicze, ale i koledzy z trzech klubów Bydgoszczy, Jastrzębia i Warszawy. Gdzieś między nimi byłam też ja umiejętnie udając, że przyszłam tutaj wraz z Grzegorzem. Zbyszek jak przystało na gospodarza imprezy każdemu z gości starał się przeznaczyć tyle samo swojej uwagi przyszła, więc i kolej na mnie i Grześka.
     - Miałaś racje co do tej sukienki – ucałował mnie w policzek, tak jak i każdą obecną tutaj partnerkę swojego kolegi.
     - Nie uważasz, że wreszcie powinieneś podjąć jakąś decyzje? – niespodziewanie odezwał się Łomacz.
     - Na jaki temat? – Bartman nonszalancko spojrzał w kierunku rozgrywającego.
     - Na ten sam na który od tygodnia próbuję cie namówić.
     - To jest wyłącznie sprawa moja i Doroty, ile razy mam ci o tym jeszcze przypominać – zauważyłam pierwsze oznaki zdenerwowania na jego twarzy.
     - Odkąd wplątałeś w to mnie jest też to moja sprawa – Grzesiek ani myślał teraz odpuścić.
     - To może czas się wyplątać? Nie musisz nam pomagać, jakoś damy sobie radę bez ciebie. Proszę bardzo możecie nawet odegrać tutaj zaraz scenę zerwania! – machnął wściekły ręką, po czym odszedł a ja po chwili zobaczyłam go w towarzystwie Aśki i Kubiaków.
     - Grzesiek możesz mi powiedzieć co się dzieje? - pytałam sama cała zdenerwowana. Posyłałam też co chwila ukradkowe spojrzenia w kierunku Bartmana, ale ten ani myślał spojrzeć w naszą stronę.
     - Chciałem zmusić Zbyszka, by sam zdecydował, wiem, że ty go o to nie poprosisz i będziesz to ciągnęła dalej a im dłużej to będzie trwać, tym bardziej będzie cię boleć, gdy wszystko się zakończy – próbował mi wyjaśnić na spokojnie.
     -Ale to chyba do mnie powinna należeć decyzja, dlaczego się wtrącasz? Już o tym rozmawialiśmy – w oczach rozpaliła mu się złość, było to doskonale widoczne.
     - Dorota do cholery jesteś wspaniałą dziewczyną i pozwalasz na, to by Bartman zmarnował ci życie. Nie rozumiem dlaczego się go tak kurczowo trzymasz dobrze wiedząc, że nie ma dla was żadnej przyszłości. Już teraz widzę ból w twoich oczach za każdym razem, gdy on jest z nią – zaczynałam się bać, że nie potrafię maskować swoich uczuć, Grzesiek nie był taką osobą, która musiałaby kłamać. Wiedziałam, że mówi prawdę.

     Po jakimś czasie znalazłam się w pustej kuchni próbując ułożyć jakoś swoje skołatane myśli. Teraz oprócz Danki tymi samymi argumentami bombardował mnie Łomacz. Oboje mieli racje a ja nadal nie byłam pewna, czy to do mi doradzają będzie dla mnie tak dobre, jak twierdzą. Niestety, nie potrafiłam sobie wyobrazić życia bez Zbyszka, nie w tej chwili.
     - Mogę wiedzieć w co ty grasz?! - podniesiony głos zaatakował nie od tyłu. Odwróciłam się i zobaczyłam Kubiaka stojącego tuż za mną. – Nic nie powiesz?
     - Ale o co… - nie zdążyłam powiedzieć nic więcej, bo wszedł mi w słowo.
     - O co mi chodzi? Nie jestem głupi widzę. Jesteś kolejną jego zabawką. Jestem ciekaw czy się domyślasz, że nie pierwszą i pewnie nie ostatnią. Łudziłem się, że z tym skończył, gdy związał się z Asią, ale jak widać nie – rzucał we mnie coraz to nowymi faktami z życia bruneta – Myślałem, że jesteś inna. Jak długo to trwa? Od Mistrzostw Europy? Czy może już wcześniej, a tam tylko odegraliście szopkę na pokaz.
     - Michał ja nie wiedziałam o Aśce – chciałam się wytłumaczyć. – Kiedy to się zaczęło myślałam, że Zbyszek jest sam – zaśmiał się na te moje nieudolne próby.
     - Nie obchodzi mnie to czy wiedziałaś czy nie .To nie powinno się w ogóle wydarzyć. Grześka też oszukujecie tak jak ją ?! – zapytał. – Widzę, że Zbyszek się nigdy nie zmieni. Ciekaw jestem czy jest z tobą, chociaż szczery i powiedział ci o tym, że na Boże Narodzenie planuje się oświadczyć – te słowa ugodziły mnie jak ostry nóż. Wymijając Kubiaka szybko odnalazłam w przedpokoju swój płaszcz i chciałam jak najszybciej znaleźć się na zewnątrz i nigdy nie wrócić. Zbyszek zobaczył mnie w ostatniej chwili, ale nie zdążył zatrzymać, gdy trzaskałam drzwiami. Zbiegałam po schodach licząc na to, że nie skręcę sobie nogi a w moich oczach zbierało się coraz więcej łez.
     - Dorota! – złapał mnie za rękę, gdy byłam już przed drzwiami apartamentowca.
     - Kiedy miałeś mi zamiar powiedzieć? Przystałam na to by o niej nie rozmawiać, ale chyba oświadczyny to istotna informacja również dla mnie! – wyszarpałam rękę z jego uścisku.
     - Skąd o tym wiesz?! – wyraz jego twarzy momentalnie się zmienił.
     - Kubiak mi powiedział. Zbyszek nie chcę tak żyć. To nie będzie trwało wiecznie – czyżby to był ten moment, by to zakończyć?
     - Zostawię ją, daj mi tylko czas. Te oświadczyny to nie jest moja decyzja. Wszyscy od nas tego oczekują – próbował mnie przekonać.
     - Nie wierzę, że od niej odejdziesz! Gdybyś miał to zrobić zrobiłbyś to już dawno – ruszyłam przed siebie do końca nie wiedząc, gdzie tak naprawdę mam iść.
     - Daj mi czas, proszę . Obiecuje, jesteś dla mnie zbyt ważna – mamił mnie słowami.
     - Tylko teraz tak mówisz. Chcę wrócić do domu. Zostaw mnie – nadal szłam a on kroczył tuż za mną.
     - Poczekaj zawołam Grześka zabierze cię do Poznania – zatrzymałam się, czy miałam jakieś wyjście? Gdzie poszłabym w środku nocy znajdując się w dzielnicy Warszawy, której kompletnie nie znałam bez grosza przy duszy. Łomacz po telefonie atakującego po kilku minutach znalazł się przy nas.

.:: ::.

Wiem, że raczej już nie daję dedykacji, ale chciałabym ten rozdział dedykować P. dzięki jej komentarzom przypominają mi się stare dobre czas, moje stare dobre czasy. Tez kiedyś uwielbiłam pisać takie komentarze jak pisze P. Niestety, od dłuższego czasu już tak nie mam, ale przynajmniej, kiedy czytam słowa P. powracają miłe wspomnienia.
Jakby było mało zamieszania to dowaliłam jeszcze więcej. Za dwa tygodnie zapraszam na ostatni rozdział, a teraz znikam, wiecie sesja się zbliża, czas się pouczyć. Buziaki :*

ps. Witam nowe czytelniczki :*